Η Μαριαλένα Σπυροπούλου έκανε την πρώτη της εμφάνιση στην πεζογραφία με τη νουβέλα Ρου (2016), όπου πρωταγωνιστεί ένα δυνατό πρόσωπο: μια γυναίκα εσωστρεφής και ταυτοχρόνως έτοιμη να κάνει το άλμα που απαιτείται για την απελευθέρωσή της. Σκιασμένη από τα σκοτάδια της αλλά και πρόθυμη να αναζητήσει το ξέφωτο που θα τη μεταμορφώσει, η Ρου εκπροσωπεί μια γυναίκα που ξέρει πώς να παλέψει για την αυτονομία της χωρίς να γίνει υποχείριο της οποιασδήποτε ιδεολογικής φανφάρας.
Αυτή η ανακουφιστική απουσία ιδεολογικής επιβάρυνσης χαρακτηρίζει και τη δεύτερη πεζογραφική προσπάθεια της Σπυροπούλου, το μυθιστόρημα Τάισέ με, που θέτει εκ νέου στον πυρήνα του τη γυναίκα, αυτή τη φορά σε αναπεπταμένο πεδίο. Και μιλώ για αναπεπταμένο πεδίο επειδή η αφήγηση κινείται σε δύο επίπεδα: στο πρώτο παρακολουθούμε την τριήμερη πορεία της τριαντάχρονης Μαρίνας, στις αρχές της δεκαετίας του 2010, που δεν ξέρει πώς να αντιμετωπίσει μια πρόταση γάμου – να την αρνηθεί για να εξακολουθήσει χωρίς εμπόδια την ελεύθερη ζωή της ή να τη δεχθεί και να υποκύψει στις συμβάσεις στις οποίες έχουν υποκύψει και οι γονείς της; Στο δεύτερο επίπεδο ξετυλίγεται μια ιστορία από το μακρινό μέλλον (διακόσια χρόνια μετά), όπου η Μάγκντα κατορθώνει να κερδίσει κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, και ύστερα από επίπονο αγώνα (η ατμόσφαιρα είναι ατμόσφαιρα δυστοπίας και τα θεματικά μοτίβα παραπέμπουν στα μοτίβα του μελλοντολογικού μυθιστορήματος), την ακεραιότητα και την αυτοδυναμία της – όπως το κατάφερε και η Ρου κατά τη διάρκεια του 21ου αιώνα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
