«Πίτερ!». Η ψηλόλιγνη φιγούρα του βρετανού πανεπιστημιακού κοντοστάθηκε κατεβαίνοντας τα σκαλιά του Νέου Κτιρίου της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Καστανοκόκκινα μαλλιά που είχαν αραιώσει στην κορυφή, μεγάλα γυαλιά με μεταλλικό σκελετό. Στήριξε καλύτερα το λουρί της βαριάς τσάντας του στον ώμο και στράφηκε χαμογελώντας στους έλληνες συναδέλφους του. Εκείνο το απομεσήμερο του Μαΐου του 1990 είχε μόλις ολοκληρωθεί η διεθνής επιστημονική συνάντηση του Τομέα Μεσαιωνικών και Νέων Ελληνικών Σπουδών του ΑΠΘ. Η ανακοίνωση του Πίτερ Μάκριτζ, νεοελληνιστή του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, για τον «Σολωμό μεταξύ πολυγλωσσίας και μονογλωσσίας» είχε προκαλέσει ενθουσιώδη συζήτηση που θα συνεχιζόταν ζωηρά καθ’ οδόν για το μεσημεριανό. Αυτοδίδακτος στην ελληνική, με αναγνωστικό τα Ποιήματα του Σεφέρη που είχε αγοράσει σε ένα ταξίδι στην Ελλάδα φοιτητής το 1965, μιλούσε με δυσδιάκριτα ίχνη αγγλικής προφοράς. Αργότερα, εκπονώντας το διδακτορικό του για το ελληνικό μυθιστόρημα του Μεσοπολέμου, ένοικος το 1971 του ζεύγους Σεφέρη στο σπίτι της οδού Αγρας στο Παγκράτι, άκουγε από το ισόγειο τα βαριά βήματα του ποιητή.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
