Αυτό το κείμενο υπαγορεύεται από την ανάγκη του εγκωμίου για την ποιήτρια Ζέφη Δαράκη. Εχοντας διανύσει πορεία 55 ετών από το 1967, χρονιά έκδοσης της πρώτης συλλογής της, με ενδιάμεσους σταθμούς τα συνολικώς 25 ποιητικά βιβλία της, καθώς και άλλα τρία με πεζά κείμενά της, φτάνει τώρα στην Αόρατη Μαρία, που τη διάβασα και τη διαβάζω όχι μόνο ως συγκεφαλαίωση και συνέχιση του υψηλής ποιότητας έργου της, αλλά και ως ευφορική επιβεβαίωση της ευρωστίας του σύγχρονου ελληνικού ποιητικού λόγου. Στα 16 ποιήματα του βιβλίου, που αρθρώνονται σε τέσσερις ενότητες, «Aϋλα φρένα» (7 ποιήματα), «Αναθρώσκον φως» (2 ποιήματα), «Αόρατη Μαρία» (συνθετικό ποίημα σε 7 μέρη) και «Περπατώ εις το ποίημα…» (6 ποιήματα), το ένα είναι παραλλαγή παλαιότερα δημοσιευμένου ποιήματος και μόνο ένα, «Το αλωνάκι», προϋποθέτει πρόδηλα ως διακείμενό του, πάντως αφομοιωμένο πλήρως, τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Σολωμού. Ολα τα άλλα ποιήματα βλασταίνουν και θάλλουν στο γόνιμο έδαφος μιας ήδη κατακτημένης προσωπικής ποιητικής περιοχής που, εδώ και πολλά χρόνια, ορίζει το στίγμα της ιδιοσυστασίας του έργου της Δαράκη.
Στάση προσευχής. Αυτή η φράση συμπυκνώνει την αναγνωστική μου εμπειρία γύρω από το ερώτημα πώς έγραψε η Δαράκη αυτά τα ποιήματα γνήσιας κατάνυξης. Καταβυθίζεται στον πυθμένα της εσωτερικής εμπειρίας όπου η βιωματική μνήμη της ιδιωτικής ζωής αλλά και του περιβάλλοντος κοινωνικού χώρου ήδη της δεκαετίας του 1940 και εξής, το όνειρο κι η φαντασία, στον αξεδιάλυτο όμως δεσμό τους με την πραγματικότητα, όλα αυτά αναδύονται στο φως ενός ποιητικού λόγου που είναι ρευστός, με τις συνεχείς μεταπλάσεις της φόρμας του (ελεύθερος στίχος, πεζά ποιήματα, μεικτές φόρμες), την αστιξία, τις μεταμορφώσεις του γραμματικού προσώπου, τη δαιδαλώδη κίνηση του εικονιστικού υλικού και τη συνειρμική διάταξη της θεματικής ύλης του. Πολλά ποιήματα συναρθρώνονται από εκ πρώτης όψεως ανεξάρτητα μεταξύ τους μέρη, χωρισμένα από τα άλλα μέρη με αποσιωπητικά. Συνάμα, ο ίδιος λόγος είναι διαυγής, κρυσταλλωμένος στις ποιητικής καθαρότητας και στοχαστικού βάθους πυκνώσεις του: «Δεν υπάρχει παρά εκείνο το όνειρο που δεν θυμήθηκες» – φράση που ως ελαφρά παραλλαγμένο μοτίβο επαναλαμβάνεται σε διάφορα ποιήματα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
