Γλώσσα κοφτερή, πολλά υποσχόμενη

«Εδινε λεφτά / να της καταθέσουν τα δελτία στο πρακτορείο / κι ας έχανε στην κλήρωση / την άλλη φορά, έλεγε / διάλεγε τα νούμερα με πεποίθηση / μοίραζε όλη τη βδομάδα τα κέρδη / και κάθε Κυριακή τους τα έπαιρνε πίσω.// Πίσω τα ποδήλατα / από ένα για κάθε εγγόνι / πίσω την πτέρυγα της εκκλησίας / που θα ‘χε το όνομά της / πίσω τη ραπτομηχανή της αδερφής της / που είχε στραβωθεί η καημένη να ράβει στο χέρι / πίσω τη βιτρίνα να βάλει τα γυαλικά του το κορίτσι // πίσω τον τάφο της» διαβάζουμε στο «Λόττο», ένα από τα πενήντα ποιήματα της Μεσοτοιχίας. Η πρώτη συλλογή της Νάντιας Δουλαβέρα έχει γλώσσα κοφτερή, πολλά υποσχόμενη. Ο τίτλος του βιβλίου, εμπνευσμένος, υποδηλώνει αυτό που χωρίζει και, την ίδια στιγμή, αυτό που ενώνει δύο κόσμους, τη ζωή και τον θάνατο, τους νεκρούς και τους ζωντανούς. Εδώ κυριαρχούν οι απώλειες και οι ματαιώσεις, οι φόδρες της ύπαρξης. Εδώ βλέπουμε μαυροντυμένες γυναίκες, κηδείες, μνήματα. Εδώ τα πάντα είναι εμποτισμένα από ένα δυσοίωνο όραμα που ανατινάζει κάθε ηθογραφική αναφορά. Ολα τα ποιήματα χαρακτηρίζονται από μια πύκνωση αφηγηματικού χαρακτήρα, κάτι που αποκαλύπτεται στους τρόπους με τους οποίους επέρχεται κάθε φορά η ανατροπή. Από «Το άλμπουμ», επίσης, ένα δείγμα γραφής: «Κολλημένες οι σελίδες μεταξύ τους / -να τις ξεχωρίζεις με το νύχι- / γιατί και ποιος ανοίγει το άλμπουμ / με τον καφέ του το πρωί / ή για να τον πάρει ο ύπνος; // Μια και δυο κορνίζες εντάξει / πλάι στις πορσελάνες και τα λικέρ / αλλά ποιος ξεφυλλίζει καρτερικά / γλέντια, μυστήρια, εκδρομές, / πρώην γεμάτα σπίτια / χωρίς να νιώσει ότι / σελίδα τη σελίδα / φωτογραφία τη φωτογραφία / μπροστά του τον κλέβουνε;».