«Περπάτησα πολύ στα αισθήματα,/ τα δικά μου και των άλλων,/ κι έμενε πάντα χώρος ανάμεσά τους/ να περάσει ο πλατύς χρόνος». Κική Δημουλά, από το ποίημά της «Πέρασα». Αυτοί οι στίχοι, μεταξύ άλλων πολλών, εξηγούν γιατί η ίδια έγραφε και γιατί τόσο πολλοί, και τόσο διαφορετικοί, την ακολουθούσαν. Η Δημουλά, με σκευή καθημερινή μα υποψιασμένη, έκανε γέφυρα το ιδωτικό βίωμα και προσκαλούσε τους αναγνώστες να το περπατήσουν, να το διασχίσουν απ’ άκρη σ’ άκρη, με τα δικά τους ψυχικά φορτία και τα δικά τους πνευματικά εφόδια. Η Δημουλά, κοντολογίς, υπηρέτησε μια ποίηση διαβατή και φιλόξενη για τους πολλούς. Θα έλεγε κανείς ότι άλωσε το λαϊκό αίσθημα για να το εξυψώσει με το έργο της. Η Δημουλά, περισσότερο ίσως από καθετί άλλο, περπάτησε πολύ μέσα στην ίδια τη γλώσσα, σε όλες τις διαστάσεις της. Κι αυτό που ενίοτε προκαλούσε τη συγκίνηση ήταν η τρυφερή, η αγαπητική προσήλωσή της στη λέξη, την ελληνική λέξη, ακόμη και την πιο μικρή. Γιατί καμία λέξη, θα συμφωνούσε η Δημουλά, δεν είναι ούτε ελάχιστη, ούτε ασήμαντη. Ο τόπος αποχαιρέτησε την περασμένη Τρίτη τη δημοφιλέστερη ελληνίδα ποιήτρια της τελευταίας τριακονταετίας τουλάχιστον. Η κορυφαία δημιουργός πέρασε στην Ιστορία, κι ήταν πάντα μια γυναίκα «φανατική της ύπαρξης», όπως κατέθεσε στην «Ανω τελεία», την τελευταία δημοσιευμένη συλλογή της που κυκλοφόρησε το 2016. Κι εδώ, στο συγκεκριμένο σημείωμα, θυμόμαστε την Κική Δημουλά μέσα από τα δικά της τα λόγια, τις σκέψεις και τους στοχασμούς που χάρισε στο πλαίσιο είτε σημαντικών ομιλιών της είτε συνεντεύξεών της σε τούτη την εφημερίδα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
