Αυτό είναι το έβδομο βιβλίο ποίησης του
Γιάννη Αντιόχου από το 2003, ο οποίος εδώ βυθίζεται στα βαθιά νερά. Σε αντίθεση με πολλούς της γενιάς του που γράφουν στιχουργημένη πρόζα επιστρέφει στο κύριο και αναντικατάστατο (άρα αιώνιο), κατά τον Ρόμπερτ Γκρέιβς, ποιητικό θέμα: αυτό της ζωής, του έρωτα και του θανάτου. Και το χειρίζεται με ένταση, εξπρεσιονιστικό πάθος.
Το ποίημα Αυτός, ο κάτω ουρανός, που δίνει και τον τίτλο στη συλλογή, παραπέμπει στο πασίγνωστο ποίημα σε πρόζα του Γκέοργκ Τρακλ Ο Σεβαστιανός στο όνειρο. Τα πατήματα του κορυφαίου αυστριακού ποιητή είναι εμφανέστατα εδώ, όπως και σε όλο σχεδόν το βιβλίο. Λ.χ. «Στον βυθό της λίμνης / αυτός, ο κάτω ουρανός / γέμισε γαλάζια πνεύματα / που τρίβονται / και σπινθηρίζουν / γεννώντας / ήλιους και φεγγάρια». Ή ακόμη, στο ίδιο ποίημα: «Τ’ αγρίμια δεν έχουν μάτια / δεν έχουν δάκρυα».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
