Υπάρχουν σημαντικοί συγγραφείς που η αξία του έργου τους αναγνωρίζεται πολλά χρόνια μετά τον θάνατό τους. Μια τέτοια περίπτωση είναι η Ιρέν Νεμιρόφσκι. Επρεπε να περάσουν εβδομήντα χρόνια μετά τον τραγικό της θάνατο το 1942 στο στρατόπεδο του Αουσβιτς για να την κατατάξει η παγκόσμια κοινωνία των Γραμμάτων στους σύγχρονους κλασικούς. Η Ελσα Μοράντε δεν είναι ακριβώς η ίδια περίπτωση. Μολονότι στην Ιταλία τιμήθηκε με δύο μεγάλα λογοτεχνικά βραβεία: με το Viareggio το 1948 για το Ψέμα και μάγια, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τον Καστανιώτη, και με το Strega για το Νησί του Αρτούρο το 1957, πολλοί κριτικοί, ως το 1985 που ζούσε η συγγραφέας, ενώ αναγνώριζαν την αξία της εξέφραζαν πολλές επιφυλάξεις, ακόμη κι όταν δεν ήταν απορριπτικοί. Ηταν επιφυλακτικοί και για το αριστούργημά της, την Ιστορία, του 1974. Σε αυτούς περιλαμβάνεται κι ο στενός της φίλος Πιέρ Πάολο Παζολίνι, που σε ένα κείμενό του το «κατεδάφισε» κι έκτοτε η Μοράντε τού έκοψε την καλημέρα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
