Στο προ πενταετίας αφήγημά της υπό τον τίτλο Και βέβαια αλλάζει! (2014) η Αγγέλα Καστρινάκη έκανε λόγο για τη μαθητική της ηλικία από τις απαρχές της κατάρρευσης του καθεστώτος των συνταγματαρχών, το 1973, μέχρι και τη στιγμή κατά την οποία η ίδια έγινε δεκαοκτώ ετών, το 1979. Εκείνο που κυριαρχεί σε αυτό το βιβλίο είναι ο τρόπος με τον οποίο μια έφηβη από καλό ιδιωτικό σχολείο ξεκινάει να ψελλίζει τα πολιτικά συνθήματα και την ιδεολογία της Ανανεωτικής Αριστεράς. Ο τόνος της έμφασης, παρ’ όλα αυτά, δεν πέφτει ακριβώς στην ιδεολογία και στην πολιτική, αλλά στο ειδικό βάρος το οποίο θα αποκτήσει ο δεσμός προσωπικού και πολιτικού σε μια γενιά που θέλει να διεκδικήσει και να διαφυλάξει ως κόρην οφθαλμού την πίστη στις ατομικές ελευθερίες, πηγαίνοντας κόντρα στην παραδοσιακή αριστεροφροσύνη. Και η επιτυχία της Καστρινάκη στο Και βέβαια αλλάζει! δεν είναι πως πιάνει να συζητάει για την αξία ή την απαξία του ατομικού εν γένει, αλλά ότι ανασύρει το άγχος της αναγνώρισης και της παραδοχής του σε ένα σχεδόν τυφλό πολιτικό περιβάλλον, όπου μολονότι το συλλογικό παραμένει εξαιρετικά ασαφές και απροσδιόριστο, δεν παύει να αποτυπώνει κάτι πολύ ενδεικτικό για τον καιρό του.
Η αφήγηση στο …Κάτι ν’ αλλάξει! Μα πώς; παίρνει το νήμα από το 1979 για το ξετυλίξει μέχρι το 1984, καλύπτοντας τη φοιτητική περίοδο της Καστρινάκη στη Φιλοσοφική Σχολή της Θεσσαλονίκης. Η συγγραφέας συνδυάζει εκ νέου την αυτοβιογραφία και το προσωπικό ημερολόγιο με το καθημερινό πολιτικό χρονικό, την αρθρογραφία, τη δημοσιογραφική έρευνα, τη μυθοπλασία και τη μαρτυρία. Εδώ, στη μαρτυρία, παρακολουθούμε πλέον τις φωνές συντρόφων και φίλων όχι από τους χώρους του μαθητικού συνδικαλισμού αλλά από τις παρατάξεις των φοιτητών, τον «Ρήγα Φεραίο» και το ΚΚΕ Εσωτερικού. Ενα σημαντικό μερίδιο στη δράση διεκδικούν και οι πανεπιστημιακοί (διαφόρων βαθμίδων και κλάδων) μαζί με πλήθος ζητήματα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι διδάσκοντες και οι διδασκόμενοι της εποχής (με έμφαση στον νόμο 815 και στις καταλήψεις). Η μετατόπιση του τόνου, περνώντας από τον αμέσως προηγούμενο τίτλο στον σημερινό (από τη βεβαιότητα της αλλαγής στην αναρώτηση για τους τρόπους της), δείχνει πως η νεαρή Ειρήνη ζει υπό το κράτος ενός αρχόμενου σκεπτικισμού (τόσο για την αλλαγή που ευαγγελιζόταν το ΠαΣοΚ όσο και για την αλλαγή όπως την αντιλαμβανόταν η Ανανεωτική Αριστερά, μέρος της οποίας στα χρόνια μας θήτευσε σχεδόν επί πενταετία στην εξουσία).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
