Επιστροφή στο Πόρτο Λίλι

Ως είδος, από την εποχή του Πλουτάρχου ήδη, η βιογραφία αφορά τους μεγάλους άνδρες (και σπανίως τις γυναίκες) της Ιστορίας εκφράζοντας την αντίληψη που θέλει το άτομο ως κινητήρια δύναμη των κοινωνικών μεταβολών. Πεδίο διαχρονικά δημοφιλές στο αναγνωστικό κοινό, θα διατηρήσει τη συμβατική του μορφή ακόμη και όταν η ιστοριογραφική του αιτιολόγηση θα έχει υποχωρήσει. Μόλις από τη δεκαετία του ’70 τα όριά του θα διευρυνθούν περιλαμβάνοντας αρχικά τον κόσμο των αφανών: το 1975 στο Μονταγιού ο Εμανουέλ Ρουά Λαντιρί συνθέτει το συλλογικό πορτρέτο ενός οξιτανικού χωριού τον 14ο αιώνα, το 1976 στο Τυρί και τα σκουλήκια ο Κάρλο Γκίνζμπουργκ αναπλάθει τον κόσμο ενός μυλωνά του 16ου αιώνα. Στην πεντηκονταετία που μεσολάβησε o ορίζοντας έχει ανοίξει εντυπωσιακά: με το The Beauty and the Sorrow ο Πέτερ Ενγκλουντ βιογραφεί ολόκληρο τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο μέσα από τις εμπειρίες 20 προσώπων, ο Νιλ Μακ Γκρέγκορ στο Memories of a Nation αφηγείται την πορεία της Γερμανίας μέσω αντικειμένων, εγγράφων, έργων τέχνης, τόπων μνήμης, στο πιο πρόσφατο βιβλίο του ο Ρόντρικ Μπίτον ονομάζει την ιστορία της Ελλάδας «βιογραφία ενός σύγχρονου έθνους». Επομένως, γιατί όχι και η βιογραφία μιας εκπομπής, ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτή μπορεί να συνδεθεί με το κοινωνικό και πολιτισμικό background και να λειτουργήσει ως αντικατοπτρισμός της εποχής της;