Αφιερωμένο στη μνήμη των δύο εκδοτών του, του Φίλιππου Βλάχου και του Σάμη Γαβριηλίδη, ο Πέτρος Μάρκαρης εξέδωσε το βιβλίο Ο φόνος είναι χρήμα με ήρωα, όπως πάντα, τον αστυνόμο Κώστα Χαρίτο. Διαδραματίζεται στην Αθήνα το 2019, όταν τα μνημόνια αποτελούν παρελθόν και η οικονομική κρίση, για την οποία ο συγγραφέας έχει γράψει πλείστα μυθιστορήματα, φαινομενικά αποτελεί παρελθόν. Για πρώτη φορά, όμως, η ιστορία δεν αρχίζει με την αφήγηση του Χαρίτου, ο οποίος κάθε φορά επιχειρεί να μιλήσει για την οικογένειά του (τη γυναίκα του Αδριανή, την κόρη του Κατερίνα, το εγγονάκι του), καθώς και για ένα έγκλημα που αναλαμβάνει να εξιχνιάσει. Εδώ, αφηγητής είναι ο στενός φίλος του Χαρίτου, ο παλιός κομμουνιστής Λάμπρος Ζήσης, στον οποίο συχνά καταφεύγει ο αστυνόμος για να ζητήσει τη γνώμη του για ζητήματα που τον απασχολούν.
Ο Ζήσης, λοιπόν, παίρνει την πρωτοβουλία να καλέσει στην πλατεία Αττικής, γειτονιά φτωχών, μεταναστών και αποκλήρων, ανθρώπους που υποφέρουν από την κοινωνική αδικία για να συμμετάσχουν στην κηδεία της Αριστεράς. Υπάρχει κι ένα φέρετρο που μέσα έχει την ελληνική Αριστερά, η οποία σύμφωνα με τον Ζήση έχει αυτοκτονήσει. Στην εκδήλωση, όπου οι συγκεντρωμένοι κρατούν ενός λεπτού σιγή, παρευρίσκονται και άντρες των ΜΑΤ για την αποφυγή επεισοδίων. Σύμφωνα με τον διοργανωτή της κηδείας, κάποτε υπήρχε ένα κόμμα και ένα αριστερό κίνημα που κινητοποιούσε τον κόσμο ώστε να κατεβαίνει στους δρόμους για να αγωνίζεται και να διεκδικεί τα δικαιώματά του. Τώρα το κόμμα αυτό δεν υφίσταται, οπότε αυτός πρέπει να μετακομίσει, όπως λέει, από την ιδεολογία του μαρξισμού-λενινισμού στην ιδεολογία της φτώχειας και να καλέσει τους φτωχούς να ξεσηκωθούν, αν θέλουν να δουν άσπρη μέρα. Δηλαδή, οι φτωχοί πρέπει να οργανωθούν και να φτιάξουν κίνημα, αφού τα υπάρχοντα κόμματα δεν τους εκφράζουν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
