Στην ερμηνευτική θεώρηση παλαιότερων λογοτεχνικών έργων διαμορφώνονται κατά καιρούς κυρίαρχες τάσεις οφειλόμενες σε ένα σύνθετο πλέγμα αιτίων. Στην περίπτωση της πρόσληψης της ποίησης του Κώστα Καρυωτάκη ορόσημο για τη μετάβαση από την παλαιότερη στη νεότερη – και κυρίαρχη μέχρι σήμερα – τάση στάθηκε η δεκαετία του 1970. Εκτοτε το μικρής έκτασης ποιητικό έργο του, παρουσιασμένο σε έγκυρες εκδόσεις, αποτέλεσε ένα από τα επίκεντρα της φιλολογικής και της λογοτεχνικής κριτικής. Η ομόφωνη αισθητική αναγνώριση της καρυωτακικής ποίησης ως σημαντικής, σε συνοδοιπορία με την άνοδό της στην κλίμακα των αναγνωστικών προτιμήσεων, συνδυάστηκε με την ερμηνεία της ως ανανεωτικής, ως ποίησης που, ιδίως με την τελευταία τρίτη συλλογή Ελεγεία και σάτιρες (1927) και τα πεζά ποιήματα, επέφερε ρήξεις με το παρελθόν ή και άνοιξε δρόμους για το μέλλον.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
