Oσοι «πιστεύουμε» στην Ευρώπη, έστω και αν το θεολογικό ρήμα ενοχλεί επειδή απολυτοποιεί, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε μπροστά σε όσα συνέβησαν σε μία τελετή στο Παρίσι στις 8 Μαρτίου. Φαινομενικά γαλλική υπόθεση, μας αφορά όλους. Ολους. Πρωταγωνίστρια μία μεγάλη απούσα – αλλά παρούσα μέσω της τηβέννου που είχε επίσημα αποτεθεί στο Εφετείο των Παρισίων -, η Ζιζέλ Χαλιμί (1927-2020). Μια Κυρία της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης, της Ανθρωπιάς, μιας άλλης αντίληψης για την Ευρώπη και τον Κόσμο. Και απέναντί της, ακροατής της ιστορίας της, ο πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας να αποτιμά τη δημόσια μάχη μιας γυναίκας ενάντια στον κατατρεγμό του φύλου της.
Από όσα συνέβησαν στις 8 Μαρτίου στο Παρίσι παρακρατώ δύο στιγμές. Πρώτα την ώρα που η Γαλλία, διά του προέδρου της, ζητεί συγγνώμη για μια ακόμα φορά, για όσα διαπράχθηκαν στην Αλγερία. Και για τα οποία η Ζιζέλ Χαλιμί, μαχόμενη υπέρ αξιών, διεσώθη από δύο απόπειρες δολοφονίας. Η δεύτερη στιγμή που δεν έχει μικρότερη αξία, αφορά τη βεβαίωση του Εμανουέλ Μακρόν ότι η Ζιζέλ Χαλιμί «μάς βοήθησε με τις λέξεις της να αλλάξουμε τώρα το Σύνταγμά μας. Και να εγγράψουμε την ελευθερία της γυναίκας να αποφασίζει για την ίδια». Και βέβαια όλα αυτά σε συνδυασμό με την αναγνώριση του δικαιώματός της να διακόπτει την κύησή της εφόσον το επιθυμεί. Η σημασία της ομιλίας του Εμανουέλ Μακρόν – αντιφώνηση στα ισότιμα λόγια του γιου της – υπερβαίνει το πρόσωπο. Διότι εδώ δηλώθηκε πως ό,τι ζήτησε η Ζιζέλ Χαλιμί για τη γυναίκα εξέρχεται της Γαλλίας. Και οφείλει να διεκδικείται παγκόσμια.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
