Κάθε μυθιστόρημα του Ζορζ Σιμενόν (1903-1989) αποτελεί προσπάθεια του συγγραφέα να μιλήσει για τους ταπεινούς και καταφρονεμένους, τα θύματα μιας ανάλγητης κοινωνίας. Αυτό το βλέπουμε τόσο στις ιστορίες με τον επιθεωρητή Μεγκρέ όσο και σε εκείνες χωρίς αυτόν. Ο Σιμενόν καταπιανόταν με την εξιστόρηση της ζωής διαφόρων συνηθισμένων ανθρώπων.
Εχοντας την ικανότητα να τους ψυχογραφεί και να τους παραδίνει γυμνούς στα αδηφάγα βλέμματα των αναγνωστών του, δημιουργούσε ασυνήθιστες πλοκές, έτσι ακόμα και σήμερα γίνεται αντικείμενο θαυμασμού για την οξυδέρκεια, μα και για την αφηγηματική του δεξιοτεχνία. Μερικοί από τους ήρωές του είναι αγωνιστές της ζωής που παλεύουν για τον επιούσιο, για τον έρωτά τους, για λίγη αξιοπρέπεια. Αλλοι είναι γόνοι καλών οικογενειών, επαγγελματίες ή καταστηματάρχες, που βιώνουν μια θλιβερή καθημερινότητα και αναζητούν τρόπους για να ξεφύγουν από αυτήν. Οι περισσότεροι από αυτούς, αστοί και μικροαστοί, συχνά βλέπουν την καθημερινότητά τους να ανατρέπεται από τυχαίες πράξεις κάποιων αγνώστων ή από δική τους υπαιτιότητα.
Το μυθιστόρημα Οι δαίμονες του πιλοποιού, γραμμένο στο Τουμακακόρι της Αριζόνας το 1948, έχει πολλά στοιχεία νουάρ και πνιγηρή ατμόσφαιρα – η βροχή είναι πανταχού παρούσα. Το 1982 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Κλοντ Σαμπρόλ με πρωταγωνιστές τον Μισέλ Σερό και τον Σαρλ Αζναβούρ. Χώρος δράσης είναι η παραθαλάσσια κωμόπολη Λα Ροσέλ, όπου την περίοδο Νοεμβρίου – Δεκεμβρίου έχουν δολοφονηθεί με στραγγαλισμό έξι γυναίκες πάνω από τα εξήντα. Ο δολοφόνος σε σημείωμά του στην τοπική εφημερίδα ενημερώνει τον τρομοκρατημένο πληθυσμό πως επίκειται και η δολοφονία της έβδομης γυναίκας, η οποία θα είναι, υποστηρίζει, η τελευταία στη σειρά.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
