Ενας πολιτισμικός αφανισμός

«Ποτέ δεν το καταλάβατε: όμως, από τη μέρα που σας γνώρισα ήσασταν το παν για μένα» λέει η Σιλβί στην Αντρέ. «Σκεφτόμουν πως, αν πεθαίνατε, θα πέθαινα κι εγώ την ίδια στιγμή» συνεχίζει. «Θ’ απαρνιόμουν τα πάντα για να μη σας χάσω» καταλήγει, ολοκληρώνοντας την αποκαλυπτική εξομολόγησή της. Ναι, ακούγονται κάπως παιδαριώδη ή μελοδραματικά όλα αυτά, πλην όμως, μόνο όταν φτάσουμε στο τέλος της συγκεκριμένης ιστορίας αντιλαμβανόμαστε πόσο βαθιά και ουσιαστικά σημάδεψε τη συγγραφέα της, την επιφανέστερη φεμινίστρια του 20ού αιώνα. Στο επίκεντρο της αυτοβιογραφικής νουβέλας Οι αχώριστες (Les inséparables) της Σιμόν ντε Μποβουάρ, η οποία είδε το φως της δημοσιότητας μόλις το 2020, αν και είχε γραφτεί το 1954, βρίσκεται μάλλον η ερωτική αφύπνιση, μια έλξη σεισμική, εκείνο το πρωτόγνωρο θάμβος για κάποια άλλη ύπαρξη που, τις περισσότερες φορές, κρύβει μέσα του, με έναν τρόπο αναπόφευκτο και σχεδόν τελετουργικό, τον μεταμορφωτικό πόνο της ανθρώπινης ενηλικίωσης. «Για την Αντρέ, ανάμεσα στην καρδιά και στο κορμί υπήρχε ένα πέρασμα που για μένα παρέμενε μυστηριώδες» συλλογίζεται η Σιλβί, η αφηγήτρια του βιβλίου, το βιωματικό ισοδύναμο της Ντε Μποβουάρ δηλαδή, και ακριβώς στη συγκεκριμένη φράση, την τόσο αμφίσημη και λυρική, φαίνεται να φωλιάζει η ψυχοσυναισθηματική σύνδεση – κάτι που ασφαλώς υπερβαίνει τις συμβατικές συντεταγμένες της φιλίας – την οποία όντως ανέπτυξε με την Ελιζαμπέτ (Ζαζά) Λακουάν, μια κοπέλα που πέθανε αναπάντεχα νωρίς, επισήμως από ιογενή εγκεφαλίτιδα. Για την Ντε Μποβουάρ ωστόσο, εκείνη έπεσε θύμα της «πνευματοκρατίας», ο αφανισμός της ήταν, θα λέγαμε, πολιτισμικός. Αληθινό, ενίοτε ανατριχιαστικό, αξίζει να διαβαστεί.