Ποιητής της μνήμης και της φθοράς, καθώς και της παγωνιάς που μας καταλαμβάνει ενώπιον του ενδεχομένου του θανάτου, ο Γιώργος Μαρκόπουλος, ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές της πολυσυζητημένης γενιάς του 1970, χτίζει το μεγαλύτερο (δεν ξέρω αν πρέπει να πω και το σημαντικότερο) μέρος του κόσμου του με αθώα υλικά, με οικείες εκδοχές του καθημερινού μας περιβάλλοντος. Πρόκειται για μια καθημερινότητα που συνορεύει συχνά με τη μελαγχολία και οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα το οποίο θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ποίηση της εσωτερικής ήττας. Ο λόγος εδώ δεν είναι για την κοινωνικοπολιτική ήττα, που αποτυπώθηκε ως κοινός τόπος στο έργο των πρώτων και των δεύτερων μεταπολεμικών ποιητών (ποιητές με τους οποίους πρωτίστως ανατράφηκε ο Μαρκόπουλος), αλλά για τον κλονισμό τον οποίο ζουν οι άνθρωποι όταν έρχονται αντιμέτωποι, τόσο στο ατομικό όσο και στο κοινωνικό επίπεδο, με μια πραγματικότητα η οποία υπερβαίνει κατά πολύ τις δυνάμεις τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
