Την περασμένη Τρίτη, πριν κλείσει τα ενενήντα του χρόνια, έφυγε από τη ζωή ο Κόρμακ Μακ Κάρθι, ένας από τους πιο σημαντικούς αμερικανούς συγγραφείς του Μεταπολέμου. Ο Χάρολντ Μπλουμ τον είχε κατατάξει στους τέσσερις πιο σπουδαίους, μαζί με τον Φίλιπ Ροθ, τον Ντον Ντελίλο και τον Τόμας Πίντσον. Κι όμως ο συγγραφέας αυτός θα γινόταν διάσημος στις αρχές της δεκαετίας του 1990, κοντά στα εξήντα του χρόνια – και ας εξέδωσε τον Ματωμένο μεσημβρινό, το κατά κοινή παραδοχή κορυφαίο του μυθιστόρημα, το 1985. Οταν το βιβλίο εκδόθηκε εδώ το 1992 από τον Ζαχαρόπουλο, πέρασε απαρατήρητο και αποσύρθηκε από την κυκλοφορία. Ομως από το 2000 και εξής τα έργα του Κόρμακ Μακ Κάρθι άρχισαν να εκδίδονται συστηματικά στα ελληνικά και σήμερα κυκλοφορούν οκτώ από τα δώδεκα μυθιστορήματά του, συμπεριλαμβανομένου του Ματωμένου μεσημβρινού. Μετά την εξαιρετική μεταφορά στον κινηματογράφο του Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους το 2007 από τους αδελφούς Κοέν, ο Κόρμακ Μακ Κάρθι γνώρισε τεράστια δημοσιότητα παγκοσμίως – και στη χώρα μας.
Για πολλά χρόνια ο συγγραφέας αυτός, που ως το τέλος της ζωής του έγραφε τα έργα του στη γραφομηχανή, ήταν στις Ηνωμένες Πολιτείες ο μεγάλος άγνωστος. Η κριτική υποδοχή των βιβλίων του υπήρξε χλιαρή, το μεγάλο κοινό τον αγνοούσε και στα πανεπιστήμια ούτε τον καλούσαν ούτε τον δίδασκαν. Ο ίδιος έδωσε ελάχιστες συνεντεύξεις, όπου δεν δίστασε να πει ότι ο Προυστ και ο Χένρι Τζέιμς δεν ήταν μεγάλοι συγγραφείς και δεν τους καταλάβαινε, αφού δεν τους απασχολούσε το μείζον θέμα στη λογοτεχνία: αυτό της ζωής και του θανάτου. Τα βιβλία που θαύμαζε ήταν Η βουή και η μανία του Φόκνερ, οι Αδελφοί Καραμάζοφ του Ντοστογέφσκι, ο Μόμπι Ντικ του Μέλβιλ και ο Οδυσσέας του Τζόις.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
