Το φαρδύ σκαλοπάτι ανάμεσα στην προφορική αφήγηση και στη γραπτή μαρτυρία δρασκελίζει η κριτικός, θεωρητικός του θεάτρου και μεταφράστρια Ελένη Βαροπούλου, συγκεντρώνοντας σε βιβλίο «όσες αναπάντεχες και καθοριστικές συναντήσεις είχα που σχετίζονται με το θέατρο και την πολιτική». Αρχίζοντας με έναν περίπατο κρατώντας το χέρι του πατέρα της σε ένα ύψωμα έξω από την Ηγουμενίτσα και φτάνοντας στα πρόσφατα χρόνια και τη μάχη με τον καρκίνο, οργανώνει τις αναμνήσεις της σε θεματικές ενότητες όπου ο νους ταξιδεύει συνειρμικά σε ένα χρονικό μπρος-πίσω: Υφάσματα, άστυ, κριτική, επιγράμματα, loci, αναχρονισμοί, ενσταντανέ, σώματα, φυσιογνωμίες… Ενα βαρύ βελούδο σε μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία γίνεται αφορμή να ξετυλιχτεί η ιστορία του πρώτου της γάμου αλλά και οι σκέψεις της για τον ρόλο του υφάσματος στο παραδοσιακό ιαπωνικό Θέατρο Καμπούκι και στο τελετουργικό Θέατρο Νο. Ενας στοχασμός για τις ανεπίδοτες και αδιάβαστες ερωτικές επιστολές καταλήγει στην αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά το 1979 στο Παρίσι και στη συμμετοχή της, ως ενεργό μέλος, στο ΚΚΕ Εσωτερικού από το 1974 ως το 1989. Στο Παρίσι θα συγκροτήσει το θέατρο της ζωής της, θα βρει τι θέλει να κάνει στο μέλλον, προωθώντας στη συνέχεια τη θεατρική παιδεία μέσα από την κριτική στον Τύπο και από διάφορες θέσεις σε τομείς του πολιτισμού. Αργότερα στη Γερμανία, ακολουθώντας τον δεύτερο σύζυγό της, εξόριστη επί είκοσι δύο χρόνια μέσα σε μια ξένη γλώσσα την οποία αγαπούσε από παιδί και με νοσταλγία της μητρικής γλώσσας, θα αρχίσει να μεταφράζει γερμανούς συγγραφείς στα ελληνικά: Χάινερ Μίλερ, Μπέρτολτ Μπρεχτ, Βάλτερ Μπένγιαμιν, Χέρμαν Μπροχ. Στοχασμοί, ταξιδιωτικές αναμνήσεις, προσωπικές ιστορίες, πολιτισμικές μαρτυρίες, σε ένα απολαυστικό υβριδικό κείμενο, συνθέτουν την τοιχογραφία μιας πλούσιας κοσμοπολίτικης ζωής τοποθετώντας ταυτόχρονα ψηφίδες στο μωσαϊκό της πολιτισμικής μας ιστορίας των τελευταίων σαράντα χρόνων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
