Δύο μικρά αδέλφια έχουν πάρει τα γουόκι-τόκι τους και κρύβονται και μιλούν μεταξύ τους. Είναι ευτυχισμένα και παίζουν. Πού όμως; Στο νεκροταφείο! Ο κανόνας είναι απλός: κερδίζει κάθε φορά όποιος βρει την ταφόπλακα όπου αναγράφεται η μεγαλύτερη ηλικία. Ωσπου το ένα βρίσκει κάποιον μικρό ξύλινο τάφο, με τον σταυρό πεσμένο και ξεφλουδισμένο, με μια λαμαρίνα στο κέντρο, κι εκεί πάνω διαβάζει «Αλεξάνδρα, δύο ημερών». Λίγες ημέρες αργότερα, όταν ο πατέρας τους αναρωτιέται πού είχαν εξαφανιστεί τα γουόκι-τόκι, ρώτησε τους γιους του κι εκείνοι του απάντησαν «τα χαρίσαμε σε μια κοπελίτσα». Αυτή είναι μια χαρακτηριστική σκηνή από τη νουβέλα Σπίτι Παιδιού του 36χρονου Κυριάκου Συφιλτζόγλου. Ο ίδιος, ύστερα από πέντε ποιητικά βιβλία, δοκιμάζεται για πρώτη φορά στην πεζογραφία και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Εν προκειμένω, αντλεί από την παιδική του ηλικία, όπως την έζησε στον «κρυμμένο» Νομό Δράμας. Ο τόπος αυτός, το σύνθετο παρελθόν του, ορίζει τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις του Συφιλτζόγλου, ο οποίος ασχολείται επίσης συστηματικά με τη φωτογραφία και εσχάτως με τη ζωγραφική. Στο αμέσως προηγούμενο βιβλίο του, το Δραμάιλο (2018), είχε συντελεστεί ήδη, όπως ανέφερε στο «Βήμα», μια στροφή. «Εκείνο το πεζόμορφο ποίημα ήταν μια αιμομιξία, αλλά χωρίς δυσμορφίες, θέλω να πιστεύω. Το καινούργιο είναι ένα καθαρό πεζό με κάποιες υφές ποιητικές. Δεν νομίζω ότι απίστησα έναντι της ποίησης, απλώς αυτά που ήθελα να πω τώρα δεν μου έβγαιναν αλλιώς. Δεν ξέρω γιατί. Ούτως ή άλλως, αυτές είναι ιστορίες που τις μοιραζόμουνα προφορικά στις παρέες μου πολύ συχνά». Ο,τι πάντως συνδέει και τα δύο βιβλία είναι το θανατικό. «Ασφαλώς, και στα δύο κυριαρχεί ο θάνατος, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Επιπλέον, στο προηγούμενο υπήρχε πολλή βία, σε αυτό όχι. Στο «Δραμάιλο» είναι σαν να μιλάνε οι νεκροί, υποψιασμένοι πια από την Ιστορία. Σε τούτο εδώ μιλάει ένα αγοράκι, η αθωότητά του, τίποτε άλλο».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
