Ενας εχθρός του λαού

Στον Εχθρό του λαού του Ερρίκου Ιψεν, ο κεντρικός ήρωας συγκεντρώνει τα πυρά του κόσμου εναντίον του όχι γιατί είναι όντως εχθρός του, αλλά επειδή οι κυρίαρχοι πολιτικοί μηχανισμοί διαβάλλουν το καινοτόμο, αντισυμβατικό και ασυμβίβαστο πνεύμα του. Ο Τζίμης Παπιδάκης στο καινούριο μυθιστόρημα του Χρήστου Χωμενίδη δεν πέφτει θύμα του κύκλου της εξουσίας, ούτε αντιστέκεται με τον οποιονδήποτε τρόπο στην κατεστημένη τάξη. Παρ’ όλα αυτά, μετατρέπεται σε βορά μιας ηθικολογικής πλειοψηφίας που ζητεί (και εν τέλει λαμβάνει) την κεφαλήν του επί πίνακι. Ο Τζίμης είναι γέννημα-θρέμμα της Κυψέλης, γιος θυρωρού με ανυπόληπτο βιογραφικό και θετό τέκνο ηθοποιού του Εθνικού Θεάτρου, που αποτελεί τον ανομολόγητο φυσικό του πατέρα. Θεατρώνης εκ κληρονομιάς, και μεγαλωμένος στο κλίμα των μέσων του 20ού αιώνα, έχει ζήσει με σαφή οικονομική άνεση και ασφάλεια, ξέροντας εκ παραλλήλου πώς να προσφέρει με γενναιοδωρία τα πάντα στους φίλους και στους συνεργάτες του, ακόμα κι αν χρειαστεί να υπομείνει διά βίου το βάρος των δευτεροκλασάτων θιάσων και παραστάσεων τις οποίες ανεβάζει στο θέατρό του για εμπορικούς σκοπούς.

Γιατί, λοιπόν, ένας κατ’ εξοχήν αντι-ιψενικός ήρωας πρέπει αίφνης να καταλήξει εχθρός του λαού ή μάλλον των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, χάνοντας την ευκαιρία να αναβαθμίσει το επιχειρηματικό και καλλιτεχνικό του κύρος ενόσω ανακαινίζει εν καιρώ πανδημίας το θέατρό του και ετοιμάζεται για μια ποιοτική επέλαση; Ενδεχομένως διότι ήδη από το 1883 ο Ιψεν φοβόταν τις πλειοψηφίες που καταβροχθίζοντας σπιλωμένες προσωπικότητες μπορούν να διαλύσουν το σύμπαν. Οι σαθρές ηθικά πλειοψηφίες της δικής μας εποχής θα φορτώσουν στον Τζίμη μια αυτοκτονία για την οποία δεν έχει καμία ευθύνη και θα τον οδηγήσουν σε ολοκληρωτικό αφανισμό για ένα τίποτε: για μια φούσκα, για μια κατασκευασμένη είδηση, που θα ξεχαστεί όσο γρήγορα εξαπλώθηκε.