Ο Τζόρτζιο Μπασάνι ανήκει κατά κοινή παραδοχή στους σημαντικότερους ιταλούς συγγραφείς του 20ού αιώνα. Η παραδοχή αυτή δεν ήταν αυτονόητη στη δεκαετία του 1960, όταν οι μοντερνιστές στη χώρα του τον κατηγορούσαν για ρηχό συναισθηματισμό και συμβατικότητα, ακόμη κι όταν το κορυφαίο του μυθιστόρημα Ο κήπος των Φίντζι-Κοντίνι μεταφέρθηκε το 1970 με τεράστια καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία στον κινηματογράφο από τον Βιτόριο Ντε Σίκα, που μαζί με τον Ρομπέρτο Ροσελίνι αποτελούν τους βασικούς εκπροσώπους του ιταλικού νεορεαλισμού. Η θαυμάσια ταινία βγήκε πρόσφατα ξανά στις κινηματογραφικές αίθουσες, μολονότι ο Μπασάνι απεχθανόταν τον Ντε Σίκα. Είχε μάλιστα ζητήσει να αφαιρεθεί το δικό του όνομα από τους τίτλους της ταινίας. Η κινηματογραφική «επιστροφή» του Μπασάνι είναι πολύ πιθανόν να οφείλεται και στην έκδοση πριν από τέσσερα χρόνια στον αγγλόφωνο κόσμο του μνημειώδους έργου του Το μυθιστόρημα της Φεράρας (εκδ. Gutenberg) που προκάλεσε μεγάλη εντύπωση. Είναι ένα τεράστιο bildungsroman – μολονότι δεν είναι μόνον αυτό. Αποτελείται από τέσσερα μυθιστορήματα, ανάμεσα στα οποία και το αδιαμφισβήτητο αριστούργημά του Ο κήπος των Φίντζι-Κοντίνι. Και εκτός από τα άλλα τρία (Τα χρυσά γυαλιά, Πίσω από την πόρτα και Ο ερωδιός) ο Μπασάνι ενέταξε εδώ και δύο συλλογές διηγημάτων: την Εντός των τειχών και τη Μυρωδιά του κομμένου χόρτου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
