Με το πρώτο του μυθιστόρημα Το όνειρο του Οδυσσέα (2011), ο Μάκης Καραγιάννης θα αναθέσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ έναν ήρωα που μεταμορφώνεται από αντικαθεστωτικό φοιτητή την εποχή της χούντας σε διεφθαρμένο πανεπιστημιακό της Ελλάδας του 21ου αιώνα. Με το δεύτερο μυθιστόρημα και τρίτο πεζογραφικό του βιβλίο (προηγήθηκε η συλλογή διηγημάτων Ο καθρέφτης και το πρίσμα του 2007), υπό τον τίτλο Πόλη χωρίς θεούς (2017), ο Καραγιάννης θα μπει στην καρδιά της κρίσης, ανατέμνοντας όλες τις συνιστώσες της. Με το τωρινό του μυθιστόρημα Η σκόνη του κόσμου όταν γκρεμίζεται (εκδ. Μεταίχμιο), ο συγγραφέας ολοκληρώνει την τριλογία του διά της αναγωγής σε μια από τις ρίζες του κακού που τρώνε τη μεταπολεμική Ελλάδα: στις τελευταίες ώρες του Εμφυλίου, εν έτει 1949, στη Δυτική Μακεδονία.
Εικάζω αμέσως την ένσταση: πάλι ένα μυθιστόρημα για τον Εμφύλιο; Σύμφωνοι, αλλά ο Εμφύλιος είναι ακόμη ένα τραύμα υπό επεξεργασία – και πιθανόν όχι μόνο για τη γενιά του Καραγιάννη, και τη δική μου, που διασώζει κάποιες εμφυλιοπολεμικές διηγήσεις στην παιδική της μνήμη, αλλά και για τους νεότερους, τουλάχιστον για όσους εξ αυτών θέλουν να μάθουν μέσω της λογοτεχνίας για τις πρόσφατες (ούτε ενενήντα χρόνια) ιστορικές τους ρίζες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
