Οποιος παρακολουθεί συστηματικά την πεζογραφία της Κεντρικής και της Νότιας Αμερικής θα έχει διαπιστώσει ότι, κατά την τελευταία εικοσαετία τουλάχιστον, έχει συντελεστεί μια ενδιαφέρουσα μετάβαση (γιατί δεν είναι πλέον τάση) σε εκείνον τον ισπανόφωνο χώρο. Οι συγγραφείς της νεότερης γενιάς (με όσες εξαιρέσεις ή ομαδοποιήσεις κι αν εντοπίζουμε) φαίνεται πως διαπραγματεύονται αλλιώς τη σχέση τους με την εκάστοτε παράδοση. Για να το πούμε απλά και κάπως καταχρηστικά ενδεχομένως: αν όντως οι πιο πολλοί αναγνωρίζουν κάποιους λογοτεχνικούς νονούς, αυτοί δεν είναι οι επιφανείς εκπρόσωποι του «μαγικού ρεαλισμού» (realismo mágico) και της περίφημης «έκρηξης» (boom latinoamericano) των δεκαετιών του 1960 και του 1970. Τα μεγάλα ονόματα που προδήλως εμπνέουν περισσότερο τούτο το νέο κύμα της λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας είναι, αναμφίβολα, ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες και ο Ρομπέρτο Μπολάνιο. Εχοντας αφομοιώσει τα συγκεκριμένα φίλτρα, τα οποία είναι και αισθητικά και αφηγηματικά, οι νεότεροι πεζογράφοι (κυρίως από το Μεξικό, την Αργεντινή και τη Χιλή) δείχνουν μια έντονη – σχεδόν υπαρξιακή – διάθεση να συγκρουστούν μετωπικά με την πραγματικότητα των πατρίδων τους. Με τον όρο πραγματικότητα, εν προκειμένω, δεν θα πρέπει να εννοήσουμε μονάχα την επικαιρότητα, αλλά και την ιστορία, πρωτίστως την ιστορία, καθώς επίσης την κουλτούρα και την ταυτότητα.
Πολυφωνική μυθοπλασία
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
