Με κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία, τα οποία παραμένουν πάντοτε υποταγμένα στη μυθοπλασία του, ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης επιχειρεί στο καινούργιο του βιβλίο να ταξιδέψει στη νεανική και στην πρώτη ώριμη ηλικία του, φτάνοντας μέχρι και το παρόν, με φόντο το Παγγαίο (όπως το ξέρουμε από προηγούμενες συνθέσεις του), αλλά και το Πήλιο και την Αθήνα. Ο Γρηγοριάδης έχει επικεντρωθεί κατά τη διάρκεια της πολυετούς πεζογραφικής του παραγωγής στην ανάπτυξη πληθώρας μοτίβων: από τον ρευστό χαρακτήρα της σεξουαλικής ταυτότητας και τα πορώδη σύνορα ανάμεσα στους διακριτούς ρόλους τούς οποίους επιβάλλουν οι κοινωνικά και ηθικά οριοθετημένες διαφορές του φύλου μέχρι τη λειτουργία ενός μαγικού, συμβολικού και τελετουργικού κυκλώματος, όπου οι τόποι και η φύση διεκδικούν μια έκδηλα μυθική και ιερή υπόσταση. Το αρχετυπικό δίδυμο του έρωτα και του θανάτου, στην παγίδα του οποίου πέφτουν συχνά οι ήρωες του Γρηγοριάδη, δεν θα σφραγιστεί στον ανά χείρας τόμο από μυστηριακές τελετές και ανθρωποθυσίες, που δεν είναι παρά η άλλη όψη του ιερού, αλλά από την πατίνα του μνημονικού χρόνου και από ένα ισχυρό αίσθημα της απώλειας για όσους χάθηκαν.
Τα κείμενα του βιβλίου, τα οποία ο συγγραφέας ονομάζει «διηγήσεις», μοιάζουν εσκεμμένα λειψά και αποσπασματικά. Ιστορίες του αρθρώνονται με ελλειπτικό τρόπο: σαν να μη θέλουν να καταλήξουν σε ολοκληρωμένο αποτέλεσμα, σαν να προτιμούν να πιάσουν εξ όνυχος τον λέοντα, σαν αντί του να αποκτήσουν ένα εύλογο βάθος να πρέπει να δείξουν τι ακριβώς κάνει μια ιστορία όταν μετατρέπεται σε λογοτεχνία – ποια είναι η αφορμή της, ποιο είναι το βάρος που επενδύει στο περιεχόμενό της ο γραφιάς της, ποια ήταν η πραγματικότητά της στη ζωή και πώς μια τέτοια πραγματικότητα μεταπίπτει πλέον σε καλλιτεχνική έκφραση ή τι συμβαίνει περαιτέρω όταν η καλλιτεχνική έκφραση απειλεί να μεταμορφωθεί σε πραγματικό περιστατικό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
