«Είμαι ένας άνθρωπος πολλών χωρισμών που θα πει/αγαπήθηκα.//Είμαι ένας άνθρωπος πολλών προσευχών που θα πει/κατάμονος έζησα/χρόνια.// Ακούω να περνούν έξω απ’ το δάσος φορτηγά/ αναρωτιέμαι πώς άντεξα/ να με πατάτε.// Σβήσε το φως/και μη φοβάσαι./Ενας άνθρωπος/είμαι» γράφει ο Δημήτρης Αγγελής στο ποίημά του «Και πάλι ήρεμα μιλώ» που περιλαμβάνεται στη νέα, μεστή συλλογή του υπό τον τίτλο Πάντα βρέχει στο κεφάλι του σκύλου (εκδ. Πόλις, 2022). Το συγκεκριμένο βιβλίο ωστόσο ανοίγει με το ποίημα «Μάρτιος 2020». Εν προκειμένω, ο τελευταίος στίχος είναι μια απεγνωσμένη, συγκινητική έκκληση. «Αναψε ξανά λίγο μέλλον για μένα!» διαβάζουμε και διαπιστώνουμε, με ένα σάστισμα ευφρόσυνο αλλά και παρήγορο, πώς η μυχιότητα δύναται να εξαπλωθεί και να μετασχηματιστεί έντεχνα σε αίτημα ενός σκοταδιασμένου κόσμου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
