«Ενα σκληρό χαμόγελο στο πρόσωπο του κόσμου». Επί επτά δεκαετίες η Κική Δημουλά έβλεπε αυτό το χαμόγελο και το αποτύπωνε στην ποίησή της. Με θάρρος, με πάθος και συχνά με υποδόρια ειρωνεία. Ο στίχος προέρχεται από το ποίημά της Βαθεία αύλαξ της συλλογής Το λίγο του κόσμου (1971), έργο εμβληματικό της ποίησής μας και δική της μεγάλη στιγμή. Βεβαίως, αυτό δεν μειώνει την αξία των τριών συλλογών που προηγήθηκαν (Ερεβος, Ερήμην και Επί τα ίχνη). Ούτε και των όσων ακολούθησαν. Γιατί το έργο της Δημουλά είναι ενιαίο και συμπαγές. Κι αν το δει κανείς στο σύνολό του, συνιστά φαινόμενο μοναδικό, θα έλεγα, στα γράμματά μας: Η Δημουλά μοιάζει σαν να μην έχει προγόνους. Οι πρώτες, ελάχιστες, επιδράσεις της από τον Καβάφη εξαφανίστηκαν πολύ σύντομα.
Ο δρόμος της δεν ήταν μοναχικός, όπως θα υπέθετε κανείς. Αλλά η μοναδικότητα της ποίησής της οφείλεται κατά τη γνώμη μου στο ότι σε μια εποχή όπου η λεγόμενη κοινωνική ποίηση στις όποιες εκφάνσεις της κυριαρχούσε, εκείνη επέλεξε το παλαιό και αναντικατάστατο ποιητικό θέμα: αυτό της ζωής και του θανάτου. Μεταφυσικοί, υπαρξιακοί ή θρησκευτικοί ποιητές υπήρχαν πάντοτε στην ελληνική ποίηση, όμως εκείνη επιχείρησε και πραγματοποίησε το εξαιρετικά δύσκολο: αυτή την παράδοση όχι μόνο την αφομοίωσε αλλά και την ανέτρεψε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
