Τη δεκαετία του 1960 εμφανίστηκε ένα νέο λογοτεχνικό είδος. Ηταν το non fiction novel, δηλαδή το μη μυθοπλαστικό μυθιστόρημα, του οποίου εισηγητής θεωρείται ο Τρούμαν Καπότε. Πρώτο δείγμα του είδους που ανήκει και στο «true crimes», δηλαδή «αληθινά εγκλήματα», είναι το περίφημο Εν ψυχρώ (In cold blood), η ιστορία ενός εγκλήματος που διαπράχθηκε στο Κάνσας το 1959. Εκτοτε εμφανίστηκαν και αλλού παρόμοια μη μυθοπλαστικά μυθιστορήματα. Στην Ελλάδα η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι εκείνη του βιβλίου του Βασίλη Βασιλικού Ζ με τον υπότιτλο «Φανταστικό ντοκιμαντέρ ενός εγκλήματος» που αναφέρεται στη δολοφονία του βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη το 1963. Πριν από λίγα χρόνια εκδόθηκε το μυθιστόρημα του Γιάννη Ράγκου Μυρίζει αίμα με θέμα τα εγκλήματα που διέπραξαν στην Ελλάδα τα πρώτα χρόνια της απριλιανής δικτατορίας δύο γερμανοί κακοποιοί, οι Χέρμαν Ντουφτ και Χανς Μπασενάουερ.
Το μυθιστόρημα του Παναγιώτη Γιαννουλέα (Στούπα Μεσσηνιακής Μάνης, 1947) Τετράκις εις θάνατον (εκδ. Κύφαντα) με υπότιτλο «Η δηλητηριάστρια της Μάνης», αναφέρεται στη ζωή της Αικατερίνης (Κατερίνας) Δημητρέα, η οποία το 1962 δολοφόνησε με παραθείο τέσσερα πρόσωπα – μεταξύ των οποίων ένα πεντάχρονο αγόρι – και αποπειράθηκε να δολοφονήσει ένα τετράχρονο κορίτσι. Η συγκεκριμένη γυναίκα καταγράφηκε στα εγκληματολογικά χρονικά της χώρας μας ως η πρώτη Ελληνίδα κατά συρροήν δολοφόνος – ήταν η τελευταία που καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε. Στον πρόλογό του ο εγκληματολόγος Γιάννης Πανούσης σημειώνει πως η εγκληματολογική λογοτεχνία με τα βιώματα και τραύματά της «αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον όταν πρόκειται για αναφορά σε πραγματικά εγκλήματα (true crimes)».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
