Η Ελένη Γκίκα (Κορωπί, 1959), δημοσιογράφος και βιβλιοκριτικός σε εφημερίδες και περιοδικά («Εθνος», «Αντί», «Εικόνες»), ποιήτρια και συγγραφέας, έχει δημοσιεύσει διηγήματα, μυθιστορήματα και παραμύθια, ενώ σήμερα ανήκει στην εκδοτική ομάδα του διαδικτυακού περιοδικού «Fractal». Το μυθιστόρημά της Ο τελευταίος Aλυπος (εκδ. Αρμός) είναι αστυνομικό και έχει όλα τα γνωρίσματα του είδους. Οπως διαβάζουμε στο κείμενο του οπισθόφυλλου, «σε μια παραθαλάσσια πόλη μια γυναίκα, φωνάζοντας τα ξόρκια της πέφτει επάνω σε ένα δολοφονημένο κορίτσι. Στον σκουπιδότοπο, και με τον ίδιο τρόπο, θα βρεθούν δυο ακόμα δολοφονημένα παιδιά».
Κι ύστερα εμφανίζονται τα πρόσωπα της ιστορίας: η Μπούλα που βρίσκει τα δολοφονημένα παιδιά – μια φοιτήτρια Κοινωνιολογίας, έναν φοιτητή Μαθηματικών και τον γιο του επιστάτη της πλούσιας οικογένειας Ορφανίδη -, η Κούλα, ιδιοκτήτρια μπακάλικου, ο αστυνόμος Μύρων Αγγέλου, η «Μαίρη Πόπινς», γυναίκα που βοηθάει τους πάσχοντες, η Νανά, ιδιοκτήτρια ενός μαγαζιού με αντίκες, η «Γυναίκα της βορινής κουζίνας», ο «Αντρας πάνω στο βουνό» και μερικοί άλλοι. Βασικό ρόλο παίζουν ο «Αντρας», ο οποίος κάποτε ονειρεύτηκε έναν καλύτερο κόσμο και αποφάσισε να απονείμει δικαιοσύνη, η «Γυναίκα», η οποία θυμάται το παρελθόν της πόλης. Θυμάται επίσης το δικό της παρελθόν, την εποχή που εργαζόταν σε μια εφημερίδα, όταν «νεαροί αριβίστες» τα δίνουν όλα για μια κατασκευασμένη πρωτιά στο θέμα των ειδήσεων κι ακόμα τον υλατζή που έγινε αντιπαθητικός διευθυντής. Θυμάται πως από μικρή ήθελε να σώσει τον κόσμο, να γίνει μια καινούργια Ρόζα Λούξεμπουργκ, επηρεασμένη από τα διαβάσματά της.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
