Δύο σημαντικές επετείους είχαμε φέτος: τα 100 χρόνια από την πρώτη δημοσίευση της Ερημης χώρας του Τ.Σ. Ελιοτ τον Οκτώβριο και της έκδοσης του Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόις στις αρχές του χρόνου. Θα υπέθετε κανείς – και δικαίως – πως αμφότερες οι επέτειοι έχουν πρωτίστως σημασία για τον αγγλόφωνο κόσμο, αν αυτά τα έργα δεν γνώριζαν μιαν ασυνήθιστη απήχηση, ιδίως ανάμεσα στους ποιητές και τους πεζογράφους της χώρας μας. Το ίδιο συνέβη ως έναν βαθμό και σε άλλες χώρες του δυτικού κόσμου αλλά, με εξαίρεση τον Μποντλέρ και τον Μπρεχτ, για κανέναν ξένο συγγραφέα του 20ού αιώνα δεν γράφτηκαν στον τόπο μας τόσες μελέτες, άρθρα και δοκίμια. Και ακόμα: ουδείς από τους συγγραφείς μας πρώτης γραμμής τόλμησε να αμφισβητήσει την αξία τους, κάτι που δεν συμβαίνει στον αγγλόφωνο κόσμο (όχι τόσο στη Βρετανία όσο στις ΗΠΑ).
Αν κρίνει κάποιος από τις απανωτές μεταφράσεις της Ερημης χώρας τα τελευταία χρόνια, θα καταλήξει στο συμπέρασμα πως παραμένει για εμάς το εμβληματικότερο ποιητικό έργο του περασμένου αιώνα, παρότι σήμερα η φήμη του Καβάφη έχει, έστω και οριακά, εκτοπίσει διεθνώς την αντίστοιχη του Ελιοτ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
