α) Ο δρόμος της Δημουλά προς την ωριμότητα (Το λίγο του κόσμου κ.εξ.) είναι πορεία από την παιγνιώδη αβεβαιότητα στην αποφασιστική αποφθεγματικότητα. Ακόμα και στις πιο πεποιημένες διατυπώσεις της και τους λεκτικούς-διανοητικούς ακροβατισμούς της με τις προσωποποιήσεις των ουσιαστικών διασώζει αλήθεια: ποίηση που εκκρεμεί μεταξύ γυναικείας επιμονής στη λεπτομέρεια και περίτεχνης εγκεφαλικής επεξεργασίας της. Αυτή η ιδιοπροσωπία της την έκανε αναγνωρίσιμη.
β) Υπάρχει εδώ η επανάληψη μιας ηττημένης καθημερινότητας χωρίς αξιώσεις για μέλλον, της οποίας μια ιδιαίτερη ποιητική διάσταση πρόσθεσε η Δημουλά στις θεματικές της ευαισθησίας μας. Χρειάστηκε να προηγηθούν πολλοί τυφλοί ποιητές μέχρι να γίνει εκείνη ο εμπνευσμένος αρχειοφύλακας των συμβάσεων της αστικής εγκοσμιότητάς μας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
