Η συνέντευξη ως μυθοπλαστικό εύρημα απαντά συχνά στο πεζογραφικό έργο του Θανάση Βαλτινού. Στον νέο τόμο της άτυπης σειράς των απάντων του από τις εκδόσεις Εστία, που τιτλοφορείται Οπως ο έρωτας, οι συνεντεύξεις είναι πραγματικές. Πολλές αφορούν τη μείζονα πτυχή του έργου του, τη σχέση του με την Ιστορία και ειδικά την ιστορία του Εμφυλίου. Αλλες αφορούν ζητήματα προσωπικής ποιητικής, σκέψεις για την τέχνη της γραφής και το μυθιστόρημα, τον πειραματισμό στην αφήγηση, τη γλώσσα και τη λογοτεχνική παράδοση μέσα στην οποία εντάσσεται ο συγγραφέας, τον θεσμό των βραβείων. Κείμενα, τα οποία συνιστούν «συστατικό και αναπόσπαστο τμήμα του δημιουργικού έργου του Βαλτινού», σύμφωνα με τον επιμελητή του τόμου Κωστή Δανόπουλο, με απαντήσεις που «αποτελούν συχνά επεξεργασμένο δοκιμιακό λόγο»: «Με απασχολεί θέλω, δεν θέλω [η Ιστορία του τόπου]. Δεν έχω καμία ειδική πρόθεση ν’ ασχοληθώ με ιστορικά θέματα. Αλλά αυτός είναι ο χώρος στον οποίο ζω, αυτή είναι η ατμόσφαιρα που με περιβάλλει, αυτή με έχει προσδιορίσει. Είναι σχεδόν μια νομοτέλεια. Βεβαίως, δεν μ’ ενδιαφέρει το χρονικό μιας εποχής. Μ’ ενδιαφέρουν οι άνθρωποι. Αλλά οι άνθρωποι έχουν υποφέρει, στο ποσοστό που δέχτηκαν τα πλήγματα των ιστορικών καταστάσεων. Κι ύστερα, ουσιαστικά περνάει και προσωπικά πράγματα ο συγγραφέας στο έργο του. Νιώθω πάντως ότι, και να ‘θελα, δεν μπορώ να ξεφύγω. Είμαι προσδιορισμένος, νιώθω σφραγισμένος» (στην Αγγελική Κώττη, Ριζοσπάστης, 2.7.1989).
Είναι οι συνεντεύξεις αυτές το οριστικό υλικό μιας βιογραφίας; Δύσκολο να πει κανείς. Αενάως παιγνιώδης και διαφεύγων, ο Βαλτινός το έχει και αυτό προεξοφλήσει: «[Οι συνεντεύξεις] Είναι λίγο σαν να ξέρεις ότι σε φωτογραφίζουν. Χτενίζεις τα μαλλιά σου, αν έχεις, φτιάχνεις το πουκάμισό σου, χαμογελάς. Σπάνια αφήνεις το πρόσωπό σου να φανεί όπως είναι. Δεν έχεις πρόθεση να ξεγελάσεις κανέναν, ίσως μόνον τον εαυτό σου…» (στον Βαγγέλη Ραπτόπουλο, Αντί 294, 5.7.1985).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
