Συλλογή ανθέων, κατά λέξη, με άλλα λόγια επιλογή των πιο εκλεκτών συγγραφέων, κειμένων και αποσπασμάτων, οι λογοτεχνικές ανθολογίες είναι μια διαχρονικά δημοφιλής γραμματειακή κατηγορία. Κάποτε εισάγουν το νέο, όπως η ανθολογία Οι νέοι (Ελευθερουδάκης, 1922) του ποιητή και κριτικού Τέλλου Αγρα, που παρουσίασε ποιητές που εμφανίστηκαν στο διάστημα 1910-1920, και άλλοτε αποτιμούν από απόσταση μια παραγωγή, όπως οι Νεωτερικοί ποιητές του Μεσοπολέμου (Σοκόλης, 1979) του κριτικού Αλέξανδρου Αργυρίου. Τα όρια και τα κριτήρια μιας ανθολογίας δεν είναι ανεξάρτητα από την εκδοτική της μορφή. Η επίτομη ανθολογία Η ελληνική ποίηση του 20ού αιώνα. Μια συγχρονική ανθολογία (Μεταίχμιο, 2008) του νεοελληνιστή Ευριπίδη Γαραντούδη και η συγγενής, επίτομη, Και με τον ήχον των για μια στιγμή επιστρέφουν… Η ελληνική ποίηση στον εικοστό αιώνα (Gutenberg, 2016) της φιλολόγου Δώρας Μέντη αναμένονται επιλεκτικότερες, με κριτήρια καθαρότερα και αυστηρότερα, από ό,τι η τετράτομη Ανθολογία της ελληνικής ποίησης (20ός αιώνας) (Κότινος, 2007-2013) των κριτικών Κ. Γ. Παπαγεωργίου και Βαγγέλη Χατζηβασιλείου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
