«Οι αυτοκινητισταί, που δεν βρίσκουν εύκολα πετρέλαιο, είδαν με τη φαντασία τους την – όχι πολύ μακρινή – ημέρα όπου θα μπορούν, ρίχνοντας ένα χάπι ουρανίου στο ρεζερβουάρ, να ταξιδεύουν χωρίς φροντίδες σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Οι νοικοκυρές φαντάστηκαν μια μικρή μονάδα ουρανίου στο ισόγειο που θα θερμαίνη ολόκληρο το σπίτι, θα τροφοδοτή την ηλεκτρική σκούπα και το ραδιόφωνο, και ίσως – αν την καλοπιάση κανείς λιγάκι – θα πλένη τα πιάτα και τα ρούχα». Τον Μάιο του 1949, ενώ η Ελλάδα βρισκόταν ακόμη εν μέσω Εμφυλίου Πολέμου, η εφημερίδα «Ελευθερία» σκιαγραφούσε ένα καταναλωτικό πυρηνικό μέλλον για τον καθένα. Η «εξημερωμένη ατομική ενέργεια», όπως έγραφε σε άλλη περίσταση η εφημερίδα, οι ειρηνικές σε αντίθεση με τις στρατιωτικές της χρήσεις, αποτελούσαν αντικείμενο έντονου διεθνούς επιστημονικού και οικονομικού ενδιαφέροντος: εντός πενταετίας επρόκειτο να τεθεί σε λειτουργία στο Ομπνίνσκ της Σοβιετικής Ενωσης το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρισμού. Και όπως περιγράφει στο βιβλίο του Ατομική εποχή (εκδ. Παπαδόπουλος) ο Αχιλλέας Χεκίμογλου, στην Ελλάδα ερευνητές, εμπειρογνώμονες, στελέχη δημόσιων οργανισμών και η πολιτική ηγεσία ήταν πρόθυμοι και έτοιμοι να δρέψουν τους καρπούς της.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
