Με την ανακήρυξή της σε πρωτεύουσα του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους το 1834, η Αθήνα εντάσσεται στη χορεία των ευρωπαϊκών πρωτευουσών με τη συστολή καθωσπρέπει ντεμπιτάντ, ντυμένη με τα ρούχα του νεοκλασικισμού, ακολουθώντας την ευρωπαϊκή μόδα. Στην περίπτωσή της, η εκλεπτυσμένη ενδυμασία της ήταν μια άμεση δήλωση της γνήσια ευγενούς, της αυθεντικά κλασικής καταγωγής της. Η σύνδεση της νέας πόλης με την αρχαία πρόγονό της θα κυριαρχήσει σε όλον τον 19ο αιώνα, στην πολιτική σκέψη και στη διπλωματία, στον λόγο της Ιστορίας, στον αστικό σχεδιασμό.
Οι πρώτοι αθηναιογράφοι, ο λόγιος και ακαδημαϊκός Δημήτριος Καμπούρογλου ανάμεσά τους, επηρεασμένοι από την άνθηση της λαογραφίας στις γερμανόφωνες χώρες, θα συγκεντρώσουν λαογραφικό, εθνογραφικό και ιστορικό υλικό για τη ζωή της Αθήνας. Εκείνοι που θα έρθουν στις δεκαετίες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η πρωτεύουσα γιγαντώνεται και η ανοικοδόμηση αλλάζει τη φυσιογνωμία της, θα στρέψουν νοσταλγικά το βλέμμα στην «παλιά Αθήνα» του παρελθόντος, μνημειώνοντας, όπως ο πολυγραφότατος Γιάννης Καιροφύλας, μια Αθήνα που κινδυνεύει να ξεχαστεί.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
