«Απειρο ποίημα
Κάθε φορά που εκμετρώ
ακούω αγριοπερίστερα
στην ερειπωμένη εκκλησία του θεού μου
Λέξη μισή
-αυτοανασταίνομαι υπό σκιάν»
Δεν ξέρω αν από τη φύση της η γραφή του Γιώργου Βέλτσου δεν θα μπορούσε παρά να είναι υβριδική ή αν στο συγκεκριμένο βιβλίο (Ροή αέρα – τετράδια χειρωνακτικής γραφής, εκδ. Πατάκη) η μείξη των ειδών ήταν η πλέον αναγκαία συνθήκη, για να αποδοθεί η υπαρξιακή αγωνία σε συναίρεση με την αναζήτηση των συντεταγμένων μιας προσωπικής θέσης για την τέχνη, την ιστορία, την πρόσληψη του θείου και την άφευκτη βία της συνύπαρξης.
Πάντως σε διαυγέστερες από ποτέ συνθέσεις του ο Γιώργος Βέλτσος στο βιβλίο αυτό πολιορκεί – με καθαρό τον ρυθμικό έλεγχο – την πιθανότητα ενός νοήματος μέσα στο τέλος του κόσμου ή τουλάχιστον ενός κόσμου μετρήσιμου στον ρυθμό της εισπνοής – εκπνοής.
Αυτή η μόλις καλυπτόμενη από μια βουή συνεχών νοητικών ερεθισμάτων και των συναισθηματικών τους ανταποκρίσεων κόκκινη γραμμή ενός προορισμού, που παρά τις πείσμονες και ακατάπαυστες απόπειρες να ερμηνευτεί παραμένει σκοτεινός και επίφοβος, δίνει στο σύνολο του έργου τον χαρακτήρα μιας σωματικής σχεδόν προσπάθειας, μιας «χειρωνακτικής» εργασίας, που δεν είναι δυνατόν να απαντηθεί αν αποτελεί τη σισύφεια τάξη πραγμάτων στην ίδια τη ζωή ή τη σισύφεια θήρα του ποιητικού αποτελέσματος, που αποκαλύπτει την ωραιότητα και παρηγορεί για το τέλος.
Αυτή την επίμοχθη μοίρα, που αποτελεί ταυτόχρονα και φύση και μάθηση φαίνεται να υποβάλλει και ο χωρισμός του έργου σε «τετράδια», σε ενότητες – ασκήσεις αναπνοής, όπου φωτίζονται άλλοτε η περίσταση, άλλοτε η κατάσταση, άλλοτε η καλλιτεχνική μεταστοιχείωση του βίου που κατά τον νόμο εξαντλείται και άλλοτε η εξομολόγηση με ορμή σχεδόν πικρά σατιρικού μανιφέστου της προσωπικής θέασης – αποκρυπτογράφησης του μυστικού της γραφής.
Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, η Ροή αέρα παραμένει συνεχής και χρήσιμη και κατά και, κυρίως, μετά την ανάγνωση του έργου. Οπως συμβαίνει, ας πούμε, με τη μουσική.
Μνημόνιο μεταμέλειας
«Το σύστημα των αντηχήσεων
δεν το επέβαλα εγώ
αλλά η Ελλάδα
Η μια μέσα στην άλλη
οι λέξεις της
Ο,τι μου αφαιρεί το ξαναδίνει
Της πρότεινα ένα σύστημα λυγμών
Αλλά δάκρυα θολώνουν το τοπίο
και πλημμυρίζουν τα πεδία των μαχών
αυξάνουν τα ασφάλιστρα
για ολική καταστροφή
Στο νηολόγιο των ποντοπόρων
το ποίημά μου έχει σημαία ελληνική
Το σύστημα αντηχήσεων:
το πανδαιμόνιο των σαλταδόρων
ενώ
στο μέτωπο του Ρίτσου
ένα ξεροκόμματο φως»
Η κυρία Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου είναι ποιήτρια.
