Η Κάρσον Μακ Κάλερς (1917-1967) ευλογούσε τον λατίνο ποιητή Τερέντιο που είχε πει το περίφημο «τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο». Ενόσω έπλαθε τους ήρωές της, «βυθιζόταν» μέσα τους. «Οταν γράφω για έναν κλέφτη, γίνομαι κι εγώ κλέφτρα∙ όταν γράφω για τον λοχαγό Πέντερτον, γίνομαι ένας ομοφυλόφιλος άντρας. Γίνομαι οι χαρακτήρες για τους οποίους γράφω» είχε δηλώσει η αλησμόνητη πεζογράφος, από τις πιο αυθεντικές συγγραφείς που ανέδειξαν οι ΗΠΑ. Το δεύτερο μυθιστόρημά της Ανταύγειες σε χρυσά μάτια (1941), βραδύκαυστο και αισθαντικό έργο που διαπερνά το ποικιλόμορφο μυστήριο της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, προκάλεσε αμηχανία επειδή ήταν σαφέστατα μπροστά από την εποχή του (διότι εξεικονίζει, χωρίς να κρίνει, τη μοιχεία, τον καταπιεσμένο ομοερωτισμό). Το βιβλίο τοποθετείται στα μέσα του 20ού αιώνα, σε ένα αποπνικτικό στρατόπεδο, και ξεψαχνίζει τα απωθημένα πάθη δύο ζευγαριών, γυναικών και αντρών. Και η νέα αυτή μετάφραση συνοδεύεται από ένα κείμενο του Τενεσί Ουίλιαμς, φανατικού θαυμαστή της Μακ Κάλερς.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
