Το 1947 ο Ιλιά Γκριγκόριεβιτς Ερενμπουργκ συναντά σ’ έναν δρόμο της Μόσχας τον πεζογράφο Αλεξάντρ Φαντέγεφ, με τον οποίο είχε φιλικούς δεσμούς – όσο «φιλικές» μπορούσαν να είναι οι σχέσεις ανάμεσα στους συγγραφείς τη σταλινική εποχή, όπου ο καθένας φύλαγε τα νώτα του, ενώ οι τολμηρότεροι και οι απρόσεκτοι κατέληγαν συνήθως στο Γκουλάγκ.
Ο Φαντέγεφ, που είναι πανίσχυρος γενικός γραμματέας της Ενωσης Σοβιετικών Συγγραφέων, πρόεδρος του διοικητικού της συμβουλίου και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ, του προτείνει να πάρουν ένα ποτό σε κάποιο κοντινό καφενείο. Εκεί παραγγέλνουν δύο κονιάκ και ο Φαντέγεφ ρωτά τον Ερενμπουργκ αν θέλει να ακούσει «αληθινή» ποίηση. Στη συνέχεια αρχίζει να του απαγγέλλει ποιήματα από στήθους, διακόπτοντας πού και πού για να πει: «Δεν είναι πολύ ωραίο;».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
