Ο έρωτας ή, μάλλον, οι ποικίλοι έρωτες και οι πολλαπλές συνιστώσες και εκδοχές τους δεν αποτελούν απλώς μοτίβα στην πεζογραφία του Βαγγέλη Ραπτόπουλου. Μοιάζουν, θα έλεγα, με καταστατική της συνθήκη, με όρο απαραίτητο για την ανάσα, τον βηματισμό και την ποιητική της, κάτι που αποδεικνύεται και με την πρόσφατη συλλογή διηγημάτων (θα δούμε αν πρόκειται όντως για συλλογή διηγημάτων) Eρωτες, έρωτες, έρωτες. Το βιβλίο απλώνεται σε έντεκα συν ένα κείμενα, που κάνουν λόγο για τις πιο διαφορετικές έλξεις: για τη διπλή ζωή των συζύγων και για την πιθανότητα να διαγράψουν εν τέλει το αληθινό ερωτικό τους ταίρι, για απανωτές μοιχείες και για την Κάρμεν του Μπιζέ, για τον φόβο της μετάδοσης της τρέλας στους καρπούς μιας ερωτικής συνεύρεσης, για τις επιστροφές στη συζυγική κλίνη, για τον έρωτα της γυναικείας γύμνιας μέχρι την εσχάτη ώρα, για λύκους που πρώτα καταβροχθίζουν τη συμβία τους και κατόπιν μετανιώνουν φρικτά, για καναρίνια που μαθητεύουν στη μουσική φωνή των αηδονιών, πετώντας θριαμβευτικά στον ουρανό εξαιτίας του έρωτά τους για την τέχνη, για πολύφερνες μητριές και ερωτευμένες μαμάδες, για ανεκπλήρωτες, οικτρά διαψευσμένες φαντασιώσεις, για εραστές υποταγμένους ο ένας στον άλλον και ταυτοχρόνως τελείως αταίριαστους μεταξύ τους, για συνεχείς μα πάντοτε ατελείς και υπό εκκρεμότητα χωρισμούς.
Το κλειδί στο τέλος
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
