Τον Δεκέμβριο του 2003 ο γιατρός Πολ Κόλφορντ, μέλος του νοσοκομείου Σκάρμπορο στο Τορόντο, το οποίο είχε βρεθεί στην πρώτη γραμμή αντιμετώπισης της επιδημίας του SARS, έγραφε στην επιστημονική επιθεώρηση «Lancet»: «Χωρίς ουσιαστικές αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο διαχειριζόμαστε την παροχή φροντίδας υγείας τόσο τοπικά όσο και σε παγκόσμια κλίμακα, διακινδυνεύουμε την κατά τα άλλα αποτρέψιμη εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων είτε από αυτόν τον ιό είτε από τον επόμενο». Καθώς διανύουμε ήδη τον δεύτερο χρόνο της πανδημίας της COVID, η οποία αριθμεί παγκοσμίως 212.544.576 κρούσματα και 4.441.429 θύματα σύμφωνα με τα διαθέσιμα κατά τη συγγραφή του κειμένου στοιχεία του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς, μπαίνει κανείς στον πειρασμό να χαρακτηρίσει την παραπάνω επισήμανση προφητική. Ωστόσο, ειδοποιό χαρακτηριστικό της επιστήμης είναι ότι βρίσκεται πέρα από τις προφητείες και τη «στερνή γνώση» – η πρόγνωση του Κόλφορντ προήλθε ως προβολή στο μέλλον των τεκμηρίων και της εμπειρίας μιας επικίνδυνης ασθένειας. Κατά μία έννοια, το παράθεμα αυτό από το σπουδαίο βιβλίο του καθηγητή του Πανεπιστημίου Γέιλ Φρανκ Σνόουντεν με τίτλο Επιδημίες και κοινωνία (εκδ. Πατάκη) συνοψίζει τον στόχο του: να χαρτογραφήσει το αποτύπωμα των πανδημιών στην ανθρώπινη ιστορία μέσω ενός ποταμού πληροφοριών, μαρτυριών, στατιστικών, ιατρικών μελετών, λογοτεχνικών και καλλιτεχνικών αναπαραστάσεων προειδοποιώντας ταυτόχρονα για την αδήριτη ανάγκη της εγρήγορσης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
