Ο κύριος Μάτσι είναι εκλεκτό μέλος του υπόκοσμου της Αργεντινής. Οχι του εκτελεστικού, του επιχειρηματικού. Εχει δικούς του επίλεκτους ανθρώπους για τις βρωμοδουλειές, ώστε να μη λερώνει τα δικά του χέρια, μια σύζυγο την οποία απατά σε τακτική βάση, μια κόρη που σπουδάζει ακατάληπτες σε αυτόν επιστήμες, έναν ομοφυλόφιλο γιο, μια εκλεκτή συλλογή από γραβάτες, εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας, μετοχές σε νοσοκομεία, υψηλές διασυνδέσεις, συμμάχους και, οπωσδήποτε, εχθρούς. Επιστρέφοντας ένα πρωινό στο σπίτι του από το μπαρ «Αυτοκρατορία» που αποτελεί τη βάση των δραστηριοτήτων του ανακαλύπτει στο πορτ-μπαγκάζ της BMW του ένα πτώμα αγνώστου, πυροβολημένο στο πρόσωπο με σφαίρα από το δικό του όπλο και δεμένο με τις χειροπέδες με το ροζ γουνάκι που χρησιμοποιεί στις περιπτύξεις με τις ερωμένες του. Κάποιος προσπαθεί να του φορτώσει έναν φόνο, αλλά ποιος; Πρόκειται για κάποιον εχθρό, κάποιον υπονομευτή από το περιβάλλον του, κάποιον που ζητά εκδίκηση; Το Από μακριά μοιάζουν με μύγες (εκδ. Καστανιώτη) του Αργεντινού Κίκε Φεράρι είναι ένα ιδιοφυές αστυνομικό μυθιστόρημα που με πρόσχημα την αγωνιώδη προσπάθεια του πρωταγωνιστή να ξεφορτωθεί το πτώμα συνθέτει το ψυχολογικό πορτρέτο ενός ευυπόληπτου εγκληματία που πλούτισε επί δικτατορίας, κατέδωσε υπαλλήλους του στο καθεστώς, έστησε αγώνες πυγμαχίας, ξεφορτώθηκε αντιπάλους, οικοδόμησε μια αυτοκρατορία. Στην πορεία έμαθε να βγαίνει από ζόρικες καταστάσεις και το ίδιο πιστεύει πως θα καταφέρει και τώρα. Προς το τέλος του μυθιστορήματος «ο ήλιος λάμπει, ενοχλητικός και επηρμένος, και ο κύριος Μάτσι ξαναβάζει τα γυαλιά Βερσάτσε. Νιώθει ότι, παρ’ όλα αυτά, τα πράγματα αρχίζουν να φαίνονται φυσιολογικά». Κάνει λάθος.