Η λογοτεχνική φαντασία της Ούρσουλας Φωσκόλου στο πρώτο βιβλίο της, τη συλλογή πεζών Το κήτος (2016) – θυμίζω επίσης τη συμμετοχή της στην αφηγηματική σύνθεση της Ελενας Μαρούτσου Δύο (2018) -, παραπέμπει σε μια ανοίκεια, δυσανάγνωστη πραγματικότητα: μια πραγματικότητα ικανή να μας παραξενέψει με τις υπερβάσεις της χωρίς να καταλήξει εκ των πραγμάτων στο μαγικό και το φυσικά υπέρτερο ή το μεταφυσικό. Η Φωσκόλου αποφεύγει ευθύς εξαρχής στην εναρκτήρια πεζογραφική της προσπάθεια να παραχωρήσει τα ηνία στον οποιονδήποτε ρεαλισμό, δίχως από την άλλη πλευρά να κόβει μια και καλή τις γέφυρες με το καθημερινό και το πραγματικό. Χωρίς να γράφει με ποιητικό τρόπο ή να υιοθετεί ποιητικό (για την ακρίβεια, ποιητικίζον) ύφος, η συγγραφέας καταφέρνει να περιβάλλει τα πεζά της με μια ποιητική άλω που προσδίδει στη σκοτεινιά τους μια υπόκωφη βουή ή μια απροσδόκητη λάμψη.
Περνώντας από τη στενή φόρμα του μικρού πεζού στην ευρύτερη επιφάνεια της νουβέλας, με την τωρινή Παναγία των εντόμων, η Φωσκόλου επανέρχεται στην ανοίκεια πραγματικότητα την οποία ζει τώρα ένας τριαντάχρονος κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Εκεί τα παιδικά του χρόνια έρχονται να γίνουν ένα με την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων (1865) του Λιούις Κάρολ, αλλά και να συνομιλήσουν με την ποικιλότροπη εντομολογική παράδοση της ελληνικής και της ξένης πεζογραφίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
