Τρεις διακριτές κριτικές φωνές, που συνδέθηκαν με τις σελίδες βιβλίου συγκεκριμένων εντύπων ευρείας κυκλοφορίας της Μεταπολίτευσης, έχουν καταθέσει πλέον τις συνολικές εντυπώσεις τους για την πεζογραφία της περιόδου σε αυτοτελείς τόμους που δίνουν μια σφαιρική εικόνα της βιβλιοπαραγωγής. Ο Βαγγέλης Χατζηβασιλείου («Ελευθεροτυπία») με την Κίνηση του εκκρεμούς. Ατομα και κοινωνία στη νεότερη ελληνική πεζογραφία: 1974-2017 (Πόλις, 2018), η Ελισάβετ Κοτζιά («Καθημερινή») με την Ελληνική πεζογραφία 1974-2010. Το μέτρο και τα σταθμά (Πόλις, 2020) και τώρα ο Δημοσθένης Κούρτοβικ («ΤΑ ΝΕΑ») με τον τόμο Η ελιά κι η φλαμουριά (Πατάκης, 2021).
Ο πρώτος, με μια γραμματολογική ματιά, οργάνωσε την παραγωγή της περιόδου αυτής στον άξονα ατομικό – συλλογικό. Η δεύτερη συνεξέτασε την πεζογραφία με την πορεία της ελληνικής κριτικής. Σχεδόν μία δεκαετία μεγαλύτερος από τους προηγούμενους, με σπουδές Βιολογίας στην Αθήνα και στη Στουτγάρδη, ο Κούρτοβικ είχε ήδη εκδώσει το μελέτημα Η ελληνική διανόηση στον κινηματογράφο (Διογένης, 1979) και την ανθρωπολογική του διατριβή για την Εξέλιξη της ανθρώπινης σεξουαλικότητας (Ράππας, 1986) προτού αρχίσει να ασχολείται συστηματικά με την κριτική, αρχικά στο περιοδικό Σχολιαστής το 1986.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
