Την Πολύμνια Αθανασιάδη την έχουμε γνωρίσει ως δεινή ιστορικό της ύστερης αρχαιότητας, κυρίως μέσα από τη συναρπαστική βιογραφία της Ιουλιανός (2001), στην οποία θέλω να προσθέσω, για να μείνω μόνο στα πρόσφατα έργα της, τη μελέτη Η άνοδος της μονοδοξίας στην ύστερη αρχαιότητα (2017). Το αντικείμενο του σημερινού μου σημειώματος δεν είναι, βεβαίως, η ιστοριογραφική παραγωγή της Αθανασιάδη, αλλά η εμπλοκή της στη λογοτεχνία μέσω του μυθιστορήματός της Μετανάστες (εκδ. Εστίας).
Μολονότι οι Μετανάστες δεν αποτελούν ιστορικό μυθιστόρημα, αφήνουν τη μυθοπλασία και τη δράση τους να ξετυλιχτούν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της αμέσως επόμενης δεκαετίας, με δύο κεντρικούς ήρωες, τον Γουίμ, που είναι Ολλανδός ινδονησιακής καταγωγής, και την Ελλη, που έχει γεννηθεί και μεγαλώσει στην Τουρκία, έλκοντας τη δική της καταγωγή από την Αρμενία. Νεαροί επιστήμονες (εκείνος αρχιτέκτονας και εκείνη κοινωνιολόγος), ο Γουίμ και η Ελλη είναι παντρεμένοι και πολύ ερωτευμένοι. Μοιράζοντας τη ζωή τους ανάμεσα στη Βόρεια Θάλασσα της Ολλανδίας και στη Μεσόγειο των τουρκικών ακτών, αναθρεμμένοι σύμφωνα με τα δυτικά μορφωτικά και κοινωνικά πρότυπα και παιδιά τα οποία ανήκουν στην πρώτη ίσως γενιά της παγκοσμιοποίησης, ο Γουίμ και η Ελλη δυσκολεύονται να παραγράψουν το γεγονός πως είναι μετανάστες: όχι μόνο εκ καταγωγής, όπως ισχύει για τον Γουίμ, αλλά και λόγω των σπουδών και της επαγγελματικής τους απασχόλησής, όπως ισχύει για την Ελλη, η οποία έχει σπουδάσει στη Δύση και περνά με τον Γουίμ τον περισσότερο χρόνο της στην Ολλανδία, επιστρέφοντας κατά καιρούς (με τον άντρα της ή μόνη) στην Κωνσταντινούπολη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
