Η μικρή Τόβε πηγαίνει στη δευτέρα δημοτικού, λατρεύει τους θρησκευτικούς ύμνους και ονειρεύεται το μέλλον της. Είναι «διαφορετική» από τα άλλα παιδιά και θεωρείται «αλλόκοτη» ακόμη και μέσα στην οικογένειά της. Τα καταλαβαίνει όλα αυτά, εξ ου και δεν βρίσκει προβληματική την παρηγορητική καλλιέργεια της εσωστρέφειάς της.
Η Τόβε μεγαλώνει στην Κοπεγχάγη της Δανίας κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου, και πιο συγκεκριμένα στην εργατική περιοχή του Βέστερμπρο, εκεί όπου προέχει η επιβίωση και αμέσως μετά, αν μάλιστα ήσουν κόρη προλετάριου σοσιαλιστή, η δουλειά, η υποστήριξη του σπιτικού, ούτε η ανώτερη μόρφωση ούτε άλλου είδους υψηλές αγωνίες, όπως, ας πούμε, οι τέχνες. Πλην όμως, τι να γίνει, υπάρχει και η έμφυτη ροπή προς ορισμένα πράγματα, η οποία ενίοτε αποδεικνύεται κάτι παραπάνω από ταλέντο, μετασχηματίζεται σε μοίρα. «Κάποτε θα γράψω όλες τις λέξεις που κυλάνε μέσα μου. Κάποτε θα τις διαβάσουν οι άνθρωποι σε ένα βιβλίο και θα θαυμάσουν που τελικά ένα κορίτσι κατάφερε να γράψει ποιήματα».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
