Μολονότι έχουν εκδοθεί και στα ελληνικά πολλά σημαντικά βιβλία για το Γ΄ Ράιχ και τη ναζιστική εποχή, έπρεπε να περάσει πάνω από μισός αιώνας από το 1967 που πρωτοκυκλοφόρησαν στο εξωτερικό, για να έχουμε και στη γλώσσα μας τα συγκλονιστικά απομνημονεύματα του επιζώντος του εβραϊκού ολοκαυτώματος Σιμόν Βίζενταλ. Εκδόθηκαν βέβαια κάποιες συγκλονιστικές μαρτυρίας, όπως το Αν αυτό είναι ο άνθρωπος του Πρίμο Λέβι για το Αουσβιτς, του Χόρχε Σεμπρούν Τι ωραία Κυριακή! για το Μπούχενβαλντ και του Ιάκωβου Καμπανέλλη για το Μαουτχάουζεν. Η μεγάλη συμβολή του Βίζενταλ ωστόσο, που πέθανε το 2005 στα 96 του χρόνια, είναι ο καταλυτικός ρόλος που έπαιξε ο ίδιος στον εντοπισμό των ναζιστών εγκληματιών πολέμου, οι οποίοι μετά την κατάρρευση του Γ΄ Ράιχ είτε παρέμειναν στην Ευρώπη είτε μετανάστευσαν στη Μέση Ανατολή (στη Συρία κυρίως) και στη Λατινική Αμερική.
Τα απομνημονεύματα του Βίζενταλ καλύπτουν την περίοδο από τις 5 Μαΐου του 1945 στο Μαουτχάουζεν (όπου ήταν κρατούμενος), όταν οι Αμερικανοί έμπαιναν στο στρατόπεδο και απελευθέρωναν όσους κρατουμένους είχαν επιζήσει, ως το 1967. Ο ίδιος είχε περάσει κι από άλλα στρατόπεδα, το μεγαλύτερο μέρος των συγγενών του είχε εξοντωθεί (ανάμεσά τους και η μητέρα του) και τώρα ήταν τόσο εξαντλημένος που μετά βίας στεκόταν στα πόδια του. Από εδώ και πέρα αρχίζει η ιστορία του ανθρώπου που έταξε σκοπό της ζωής του να βρεθούν και να προσαχθούν σε δίκη όσοι συνέβαλαν στην εξόντωση στα στρατόπεδα θανάτου ενός ασύλληπτου αριθμού αθώων, ανδρών, γυναικών και παιδιών αδιακρίτως, από τους οποίους τα πέντε εκατομμύρια ήταν Eβραίοι (ακόμη ένα εκατομμύριο εκτελέστηκαν διά τυφεκισμού). Το βιβλίο αυτό ο αναγνώστης το διαβάζει με κομμένη ανάσα – και με απέχθεια και αγανάκτηση, όχι μόνο για τα φοβερά εγκλήματα αλλά και για τις μεταπολεμικές προσπάθειες συγκάλυψής τους από τις τοπικές κοινωνίες και την αδιαφορία, συχνά, των Αρχών.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
