Περνώντας από την πεζογραφία, από το θέατρο και από το εικονογραφημένο μυθιστόρημα (graphic novel), o Απόστολος Δοξιάδης έχει συχνά επικεντρωθεί στο θέμα της υπόσχεσης μιας απαστράπτουσας καριέρας που διέψευσε στην πορεία τον εαυτό της. Για να περιοριστώ στο πολυσυζητημένο του μυθιστόρημα Ο θείος Πέτρος και η Εικασία του Γκόλντμπαχ (1992), ο τόπος και ο χρόνος στον οποίο ζουν οι δύο πρωταγωνιστές που οδηγούνται σε μια σκοτεινή ουτοπία, σε μια παραίσθηση παραδείσου, που παίζει ειρωνικά με το μεγάλο τίποτε της εκκενωμένης ύπαρξης. Στο καινούργιο βιβλίο του Δοξιάδη η ιδέα αυτή επανέρχεται σε πλήρη ανάπτυξη με τη διαφορά πως δεν πρόκειται για την αποτυχία μιας επιστημονικής επίδοσης, για τη διάψευση μιας λαμπρής σταδιοδρομίας στα μαθηματικά, αλλά για τον φόβο του ημιτελούς στη λογοτεχνία και στον κινηματογράφο.
Το Τηλεφώνημα που δεν έγινε (εκδ. Ικαρος) δεν αποτελεί ούτε προσωπική μυθιστορία, όπως χαρακτηρίζεται ο ογκώδης Ερασιτέχνης επαναστάτης (2018), αν και αντλεί από εκεί κάποια στοιχεία, ούτε είναι ακριβώς αυτοβιογραφία – περισσότερο πλησιάζει το autofiction, δηλαδή τη μυθοποιημένη (τη μυθοπλαστική ή τη μυθιστορηματική) αυτοβιογραφία. Η ιστορία ξεκινάει όταν ο δεκατετράχρονος Απόστολος Δοξιάδης βρίσκεται εσωτερικός σε ένα οικοτροφείο της Ουάσιγκτον, κατόπιν επιθυμίας του πατέρα του, του διεθνούς φήμης και αναγνώρισης αρχιτέκτονα και πολεοδόμου Κωνσταντίνου Δοξιάδη. Τότε ο νεαρός βραβεύεται σε ένα παναμερικανικό φεστιβάλ φοιτητικού και μαθητικού κινηματογράφου για την ταινία του Το τηλεφώνημα ενώ συντάκτρια της «Washington Post» σπεύδει να του ζητήσει συνέντευξη η οποία σύντομα μεταφράζεται και αναδημοσιεύεται στο «Βήμα». Με αφορμή, δεκαετίες αργότερα, την κηδεία ενός γνωστού του σκηνοθέτη και με βάση τη βραβευμένη εφηβική ταινία, η οποία είχε ένα ανοιχτό, πολύσημο τέλος, ο αφηγητής βάζει μπρος τη διαδικασία του autofiction. Πραγματικά και επινοημένα πρόσωπα ή καταστάσεις επιστρατεύονται, μέσω διαδοχικών προσεγγίσεων, με σκοπό να αποφλοιώσουν το κρυμμένο μυστικό της εφηβείας, για λογαριασμό όχι μόνο του αφηγητή, αλλά και ενός νοητού συνομιλητή, που όπως αποδεικνύεται δεν είναι άλλος από τον ανεσταλμένο ή απωθημένο πλην ολοζώντανο και διαρκώς παρόντα εαυτό τού Δοξιάδη. Ο συγγραφέας θα δοκιμάσει πολλαπλές μεθόδους αποφλοίωσης: την αυτοψυχανάλυση, επεξεργαζόμενος το τραύμα που προκάλεσε η πατρική αδιαφορία για Το τηλεφώνημα, την οιονεί αστυνομική έρευνα με το ανασκάλεμα αρχείων και καταλοίπων, τη λειτουργία της προυστικής μνήμης με τον αγώνα της ανάκλησης χαμένων αισθήσεων, την επιστροφή σε καθοριστικές λογοτεχνικές αναγνώσεις (από Καμί και Κάφκα μέχρι Μπέκετ και Ντίλαν Τόμας), καθώς και την αναχώνευση ενός βιβλίου το οποίο θα του χαρίσει ο πατέρας την εποχή της Ουάσιγκτον, πυροδοτώντας ένα πρωτοφανές δέος θανάτου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
