Αγία Ρως

Τον Οκτώβριο του 2018 η Ιερά Σύνοδος του Πατριαρχείου της Μόσχας αποφάσισε να διακόψει την «ευχαριστιακή κοινωνία» με το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, επειδή το τελευταίο είχε ξεκινήσει τη διαδικασία για τη δημιουργία της αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Το θέμα προκάλεσε εντάσεις στις άλλες Εκκλησίες – και στην ελληνική, που αναγνώρισε με καθυστέρηση την αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας, τον Οκτώβριο του 2019. Η Μόσχα ξεκίνησε εκστρατεία διαίρεσης της ελληνικής Εκκλησίας, ανακοινώνοντας ότι διακόπτει την «κοινωνία» με τις ελληνικές μητροπόλεις που αναγνώρισαν την Ουκρανία και τη διατηρεί με τις μητροπόλεις (ελάχιστες) που αντιτάχθηκαν ή εξέφρασαν επιφυλάξεις.

Οι ορθόδοξες Εκκλησίες αποτελούν την «οικουμένη» στην κορυφή της οποίας βρίσκεται το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως. Σε αυτή την Οικουμένη η Μόσχα ήθελε να έχει τελικά τα πρωτεία, ιδιαίτερα μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, το 1453. Η «Αγία Ρως», δηλαδή ο ρωσικός λαός, ήταν ο νέος περιούσιος. Η πτώση της Πόλης έδωσε στον μύθο της Αγίας Ρως μια νέα διάσταση: μια χώρα υπαρκτή και ταυτόχρονα μεταφυσική, «ένα ορθόδοξο βασίλειο του μέλλοντος αιώνος». Μέσα στη νέα πραγματικότητα η Μόσχα διεκδίκησε τη θέση της Τρίτης Ρώμης, της νέας οικουμενικής πρωτεύουσας της ορθοδοξίας, καθώς η Δύση είχε πάρει άλλον δρόμο. Η διεκδίκηση αυτή δεν ήταν αποκλειστικά θρησκευτική, αλλά και γεωπολιτική. Αλλωστε, όπως έδειξε η ιστορία, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία χρησιμοποιήθηκε από το ρωσικό κράτος τόσο κατά την αυτοκρατορική περίοδο όσο και κατά τη σοβιετική «ως μοχλός πολιτισμικού εκρωσισμού στο εσωτερικό μέτωπο και οργάνου ήπιας διπλωματίας στο εξωτερικό». Το ίδιο κάνει τώρα και ο Πούτιν, χρησιμοποιώντας την Εκκλησία για την προώθηση γεωπολιτικών στόχων στην περιοχή μας, με αιχμή την αποσταθεροποίηση του δυτικού προσανατολισμού της Ελλάδας και στόχο να στρέψει την ελληνική Εκκλησία και κοινωνία εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου.