Aν και πλέον οι προδιαγραφές ασφαλείας και τα περίτεχνα συστήματα αποτελούν ένα από τα συνήθη και αυτονόητα κριτήρια τόσο για την εξέλιξη των αυτοκίνητων όσο και για την απόκτησή τους, η ασφάλεια δεν αποτελούσε ανέκαθεν προτεραιότητα για την αυτοκινητοβιομηχανία. Μάλλον το αντίθετο συνέβαινε καθώς οι προτεραιότητες στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν της αυτοκίνησης ήταν άλλες ενώ η απόκτηση ενός αυτοκινήτου δεν ήταν τόσο διαδεδομένη πριν τα μισά του προηγούμενου αιώνα, κάτι που κατά κάποιον τρόπο άμβλυνε τις εντυπώσεις σε σχέση με την επικινδυνότητά τους. Αυτό βέβαια άλλαξε από τα μέσα της δεκαετίας του ’60 με ολοένα και περισσότερους εποχούμενους να καταλαμβάνουν την άσφαλτο και τα πρώτα καμπανάκια κινδύνου να χτυπούν. Για να μην υπεισέλθουμε σε απαριθμήσεις, να σημειώσουμε μόνο ότι αυτό που όλοι γνωρίζουμε σήμερα ως EuroNCAP και συνήθως συμβουλευόμαστε πριν προβούμε στην αγορά ενός νέου αυτοκινήτου θεσμοθετήθηκε το 1996, ενώ η πολύπαθη ζώνη ασφαλείας κατέστη υποχρεωτική στην Ευρώπη μόλις το 1993.
Με την παραπάνω αλληλουχία δεδομένη, η αλήθεια είναι ότι «του ’60 οι εκδρομείς» πλήρωναν βαρύ φόρο αίματος στην άσφαλτο μετατρέποντας τα προαναφερθέντα καμπανάκια κινδύνου σε καμπάνες καθεδρικού που πλέον κανείς δεν μπορούσε και δεν ήθελε να αγνοήσει. Ενδεικτικά, εν έτει 1970 η τότε Δυτική Γερμανία σημειώνει ρεκόρ τροχαίων δυστυχημάτων με θλιβερό απολογισμό 19.913 θυμάτων. Δύο χρόνια νωρίτερα στην πιο εξοικειωμένη με τη χρήση αυτοκινήτου και των παρεπόμενών του Αμερική είχε δημιουργηθεί με κρατική πρωτοβουλία πρόγραμμα με τον τίτλο «Technical Conference on the Enhanced Safety Vehicles» και στόχο τη βελτίωση της ασφάλειας των αυτοκινήτων, το οποίο από το 1970 απέκτησε και ευρωπαϊκό παράρτημα, αποτελώντας μια πρωτόλεια μορφή των οργανισμών δοκιμών πρόσκρουσης.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
