Ανακοινώθηκαν για ακόμα έναν Αύγουστο οι βάσεις, τελείωσε για ακόμα μια φορά η διαδικασία των Πανελληνίων και μαζί της άλλη μια σχολική χρονιά. Μια χρονιά κάπως αλλιώτικη από τα συνηθισμένα. Κάπως διαφορετική.
Οι συνήθως γεμάτες από παιδιά τάξεις παρέμειναν άδειες δίνοντας τη θέση τους στον υπολογιστή. Να και κάτι καινούργιο. Πανελλήνιες μέσω τηλεκπαίδευσης. Το άγχος να παραμένει, η σύνδεση όμως να χάνεται. Η ύλη να τρέχει, ο υπολογιστής όμως να κολλάει. Το σχολείο εκσυγχρονίστηκε, η παιδεία όμως είναι έτοιμη να ακολουθήσει;
Περίεργη η φετινή χρονιά. Οι συμμαθητές μου έγιναν κουτάκια σε μια οθόνη, τα γέλια έγιναν λέξεις σε ένα πληκτρολόγιο και τα βιβλία έγιναν γράμματα κρυμμένα πίσω από έναν υπολογιστή. Ωστόσο οι Πανελλήνιες παρέμειναν οι ίδιες. Οι ίδιες αγχωτικές εξετάσεις, που πιστεύεις ότι καθορίζουν το μέλλον σου, ενώ στην πραγματικότητα είναι απλώς μια ακόμα δοκιμασία. Δύσκολη μεν, αλλά μια δοκιμασία.
Χρειάζεται προσπάθεια. Από όλους, όχι μόνο από τους υποψηφίους. Τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς, το υπουργείο. Απαιτεί σταθερότητα και υπομονή. Ως μαθητής όρισε ένα πρόγραμμα και ακολούθησέ το. Ως καθηγητής κάνε επαναλήψεις. Ως γονέας στήριξε το παιδί ψυχολογικά χωρίς περιττά άγχη. Και ως υπουργείο παράμεινε μια μονάδα στήριξης, που παρέχει τις κατάλληλες υποδομές και εργαλεία για την ομαλότερη λειτουργία του μαθήματος.
Λίγο περίεργη η φετινή χρονιά. Αλλαξε ριζικά την εκπαίδευση και την καθημερινότητά μας. Γνωρίσαμε ένα καινούργιο σχολείο, που μας έκανε να εκτιμήσουμε το παλιό.
Το σχολείο δεν είναι μόνο μια μονάδα παιδείας. Το σχολείο είναι οι παρέες και τα γέλια, οι κοπάνες και οι πλάκες, τα αστεία μέσα στην τάξη και τα πειράγματα στο διάλειμμα, η παιδική αθωότητα και η εφηβική περιέργεια. Το σχολείο δεν είναι μόνο ένα κτίριο. Είναι μια παιδική ηλικία, μια εμπειρία που θα μείνει στη μνήμη όλων των ανθρώπων, μόλις το αποχαιρετήσουν.
Το 2021 ήταν η δική μας σειρά να πούμε «αντίο» στο σχολείο μας. Δεν ήταν όπως το φανταζόμασταν, όμως ήταν το δικό μας «αντίο».
Ναι, όντως, ήταν μια περίεργη χρόνια. Για όλους μας. Δυσκολευτήκαμε, αποτύχαμε και ξαναπροσπαθήσαμε. Μπορεί ο κορωνοϊός να μας στέρησε την ευκαιρία να είμαστε μαθητές, όμως δεν μπόρεσε να σταματήσει το «αντίο» μας.
Και είναι αυτό εδώ το άρθρο. Ενα «αντίο» στο σχολείο μας, που φιλοξένησε τα παιδικά και εφηβικά μας όνειρα. Ενα «αντίο» στους καθηγητές μας, που μας στήριξαν και μας αγάπησαν σαν δικά τους παιδιά. Είναι το τέλος και η αρχή μιας καινούργιας ιστορίας.
Και εσείς που είστε ακόμα στο σχολείο μην επιτρέψετε σε κανέναν και σε τίποτα να σας εμποδίσει να πείτε το δικό σας «αντίο».
Καλή σας σχολική χρόνια!
Μια παλιά μαθήτρια
Η Ειρήνη Παλαμιδά ήταν πέρυσι μαθήτρια της Γ’ Λυκείου στο σχολείο Μύρινας Λήμνου.
