Η ελληνική οικονομία κατάφερε μετά από μια μακρά περίοδο, η οποία χαρακτηρίστηκε από ισχυρές αναταράξεις, αυστηρά μέτρα λιτότητας, διόγκωση της ανεργίας και πρωτοφανείς απώλειες στο εθνικό της εισόδημα, να βρει τον βηματισμό της. Ωστόσο, οι πρόσφατες δυσμενείς εξελίξεις, όπως η εμφάνιση και η εξάπλωση της πανδημίας του COVID-19, οι γεωπολιτικές εντάσεις αλλά και οι φυσικές καταστροφές, λειτούργησαν ανασταλτικά στην ανάκαμψη, όξυναν την αβεβαιότητα, ανέβαλαν προγραμματισμένες επενδύσεις και γενικότερα άσκησαν συντριπτικές πιέσεις στο ήδη ταλαιπωρημένο από την οικονομική κρίση οικοσύστημα της επιχειρηματικότητας. Οι προκλήσεις αυτές μετέβαλαν τις προτεραιότητες της κρατικής πολιτικής, τουλάχιστον σε βραχυπρόθεσμο και μεσοπρόθεσμο χρονικό ορίζοντα.
Στη νέα αυτή κατάσταση δεν έχει αποκρυσταλλωθεί πλήρως, και σε συλλογικό επίπεδο, ποια είναι η επιθυμητή μορφή της οικονομίας της επόμενης μέρας. Μακροπρόθεσμα, όπως διαφαίνεται και από την κρίση, το συγκριτικό πλεονέκτημα της ελληνικής επιχειρηματικότητας είναι η συναίσθηση της ανθεκτικότητάς της και του κομβικού της ρόλου στην ελληνική οικονομία. Στη βάση αυτής της συναίσθησης, η οποία σφυρηλατήθηκε εν μέσω των δυσχερειών της δεκαετούς ύφεσης αλλά και της πανδημίας, θα πρέπει να προωθηθεί μια κουλτούρα συνεργειών η οποία θα διασφαλίσει τη μετάβαση προς μια ψηφιακή, «πράσινη» και διεθνοποιημένη οικονομία χωρίς αποκλεισμούς.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
