Πολύ πριν από την 25η Μαρτίου, που είχε οριστεί ημέρα του γενικού ξεσηκωμού, άρχισαν στην Πελοπόννησο τρομοκρατικές τοπικές επιθέσεις εναντίον απομονωμένων Τούρκων, που είχαν μεγάλη σπουδαιότητα από ψυχολογική άποψη, γιατί επιδρούν βαθιά στην ψυχή των κατοίκων: τους ερεθίζουν και τους παρακινούν στη μίμηση και στην επανάληψη. Δεν παρατηρείται δηλαδή αμέσως συγχρονισμός των ενεργειών των επαναστατών και μέσα σ’ αυτήν ακόμη την Πελοπόννησο. Μπορούμε όμως να καθορίσουμε δύο κύριες επαναστατικές εστίες, που έχουν πρωτοποριακό ρόλο, ενεργούν σχεδόν ταυτόχρονα, επηρεάζουν τις άλλες επαρχίες, προκαλούν τη μίμηση και μεταδίνουν τη φλόγα του πολέμου σε όλη την Πελοπόννησο. Αυτές είναι η Αχαΐα και η Μάνη. Οι επαναστάτες των επαρχιών αυτών παρασύρουν τις άλλες επαρχίες και δίνουν το σύνθημα για τη γενική εξέγερση πρώτα στην Πελοπόννησο, κατόπιν στα Νησιά, στη Στερεά Ελλάδα, στη Θεσσαλία και στη Μακεδονία. Η χρονική διαδοχή των επαναστατικών κινημάτων δεν έχει καμιά σημασία· καθορίζεται απλούστατα από μια αργοπορημένη κάπως αντίδραση των κατοίκων στην κατάσταση της τουρκοκρατίας ή από την ύπαρξη σοβαρών εμποδίων, που αναστέλλουν την εξέγερση των κατοίκων.
Ο κύριος όγκος των πεζικών επαναστατικών δυνάμεων συγκροτείται από την πολυαριθμότερη τάξη της προεπαναστατικής ελληνικής κοινωνίας, την τάξη των βοσκών και των γεωργών. Πολύ λίγοι είναι οι έμποροι και οι βιοτέχνες, που έρχονται συνήθως από τις μεγαλύτερες σχετικά πόλεις της τουρκικής αυτοκρατορίας, όπου είχε αρχίσει ν’ αναπτύσσεται η αστική τάξη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
